-Γράφει η Πωλίνα Ανύφτου για το npress.gr
Είναι ο περιορισμένος καιρός που φέρει την περιορισμένη γνώση και οδηγεί σε απεριόριστες ευφάνταστες πομπώδεις εκφράσεις για να αυξήσουν το επίπεδο της πειθούς αλλά και της αιδούς.
Είναι εκείνοι οι καιροί που οι ηγέτες αντιλαμβάνονται ή τους έχουν πει, πως έχουν να κάνουν με απογόνους σκλάβων, που πολύ λίγες φορές πήραν τα όπλα για να διεκδικήσουν την ελευθερία και όποτε το έπραξαν απλά πέρασαν από κηδεμόνα και αφέντη σε νέο άρχοντα με νέα ημίμετρα στην αντιμετώπιση των σκλάβων.
Ο ρους της ιστορίας αλλάζει; Αλλάζει και το συναίσθημα της σκλαβιάς; Νιώθουν οι σκλάβοι αδικημένοι που δεν έχουν αφεντικό; Δεν ήσαν άραγε ‘καλοί’ σκλάβοι ώστε να τους διεκδικήσει ένα νέο αφεντικό;
Ο λόγος για τα όσα λέγονται, γράφονται ή αφήνονται να νοηθούν για την κατάσταση του Κυπριακού και τις ελπίδες που δίδονται για μια ενδεχόμενη λύση. Μακριά από τον κόσμο, ευτυχώς, και κοντά στις φωλιές των υπερμάχων και των αντιδρούντων στην Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) υπάρχει η ψευδαίσθηση πως αυτή είναι η στιγμή που μπορούμε να αποφασίσουμε και να δώσουμε τη λύση με την αποδοχή ή την απόρριψη της ΔΔΟ.
Υπάρχουν εκείνοι οι κύκλοι που χρειάζονται να πεισθούν, και εκείνοι οι κύκλοι που ήταν προετοιμασμένοι να πεισθούν όποια και αν ήταν η περιφορά ή το περιεχόμενο της ΔΔΟ μόνο και μόνο γιατί αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία για να λυθεί το Κυπριακό.
Και τί ευκαιρία! Μια ΔΔΟ χωρίς να ξέρουμε την επόμενη μέρα, και πολύ περισσότερο χωρίς να ξέρουμε την επόμενη βδομάδα ή τον επόμενο μήνα, μιας και ότι επωάζεται δεν είναι φανερό αμέσως μόλις βγεί από το αυγό του.
Δεν θα αναφέρω περισσότερα τακτικά χαρακτηριστικά και των δύο στρατοπέδων, ούτως ή άλλως πολύ μικρό ρόλο διαδραματίζουν στα μάτια του λαού, ούτως ή άλλως ο ρόλος που διαδραματίζουν πίσω από κλειστές πόρτες είναι πολύ πιο φανερός όσο και αν προσπαθούν να τον αθωοποιήσουν με ανθρωπιστικούς ευαγγελισμούς. Αυτό το οποίο θα απασχολήσει το παρόν άρθρο είναι η γνωριμία μας με τον έταιρο μας, την Τουρκία, η γνωριμία με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Η γνωριμία με ένα έταιρο που ανακάλυψε ότι η ιστορία είναι κύκλος ξεφεύγοντας από το σπειροειδές σχήμα της, κινούμενη έτσι η Τουρκία στην μεγιστοποίηση των στόχων και των πρωτοβουλιών της στο Κυπριακό, στο Μεσανατολικό, το Κουρδικό και στα θέματα της Ευρασίας.
Δεν θα μιλήσουμε για το πως δημιουργήθηκε το Κυπριακό, είμαι από αυτούς που πιστεύω πως δυστυχώς θα οδηγηθεί ακόμη και μετά από μια ΔΔΟ σε διχοτόμηση και αυτό δυστυχώς θα ευχαριστήσει πολλά ανώτερα στρώματα, αφού η ΔΔΟ ουσιαστικά θα ισχυροποιήσει την οικονομική τους υπόσταση για όσο θα διαρκέσει, αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Η πρόταση για ΔΔΟ κατατέθηκε στο τραπέζι των συνομιλιών αρκετά χρόνια πιο πριν υπό τη μορφή χάραξης μιας νέας πορείας υπό το πλέγμα της ομοσπονδίας στο νησί προς συνένωση των δύο κοινοτήτων και στη δημιουργία ενός ομόσπονδου κράτους. Το ομόσπονδο κράτος και το οποίο θα δημιουργείτο καίτοι στην αρχή αναγόταν στις βασικές συνταγματικές αρχές που διέπουν τις πλείστες ομόσπονδες χώρες διεθνώς, με τις βασικές δημοκρατικές ελευθερίες να αφήνονται και να τις χειρίζεται η κεντρική ομόσπονδη κυβέρνηση και με πρόκριμα τις μορφές ομοσπονδίας της Ελβετίας και της Γερμανίας.
Είναι δε σημαντικό να αναφέρουμε πως οι ομοσπονδίες ανά τον κόσμο δεν εμφανίζονται εκ του μη όντος και ούσες παρθενογένεση, απεναντίας όλες οι ομόσπονδες χώρες έχουν κοινά συνταγματικά χαρακτηριστικά και έντονο το ζωτικό ενδιαφέρον ώστε να ισχυροποιήσουν την κεντρική- οικουμενική κυβέρνηση και να αποδυναμώσουν σε τοπικό επίπεδο τα καντόνια, κρατίδια αφού η κεντρική κυβέρνηση παραμένει ο κύριος παράγοντας της ενσάρκου συνταγματικής οικονομίας και διοικητικής υπόστασης των επιμέρους κρατιδίων, καντονίων, πολιτειών κτλ.
Όσο οι συνομιλίες δεν λάμβαναν κανένα ενδιαφέρον για το οικονομικό παρασκήνιο στην Ευρασία και δεδομένων των άλλων μεγάλων θεμάτων που προυπήρχαν, η λύση της ομόσπονδης πολιτείας είχε αφεθεί στην επιείκεια του χρόνου και ουδέποτε δεν μελετήθηκε ο πραγματιστικός, ώριμος, έγκαιρος κια έγκυρος χαρακτήρας της. Άλλωστε ποτέ προηγουμένως δεν είδαμε τη δημιουργία ενός ομόσπονδου κράτους μετά από πολεμική σύρραξη της οποία η εκεχειρία διήρκησε 42 χρόνια, ποτέ δεν συνέβη ένα μη αναγνωρισμένο κράτος να υφίσταται ως οντότητα υπό την ανοικτή και επίσημη αιγίδα μιας άλλης αναγνωρισμένης χώρας και πουθενά δεν αναγνώστηκε κανένα σύνταγμα όπου σε μια ομοσπονδία οι πολίτες να είναι εκ πρωιμίου διαχωρισμένοι ανάλογα με τις εθνοτικές, κοινοτικές και θρησκευτικές τους καταβολές. Οι ομοσπονδίες άλλωστε δημιουργήθηκαν για να συνενώσουν λαούς, και όχι για να τους χωρίσουν και δη συνταγματικά.
Στην Κύπρο όμως επήλθε ακριβώς η αντίθετη πορεία. Η αδιαφορία του διεθνούς παράγοντα τερματίστηκε όταν επιτέλους οι «άγγελοι επενδυτές» άκουσαν την πρόθεση της κυπριακής κυβέρνησης να ανακηρύξει την ΑΟΖ της και να εκμεταλλευτεί τα κοιτάσματα της. Μια αμφιλεγόμενη ανακήρυξη της ΑΟΖ του μόνου μη προστατευόμενου κράτους στην Ανατ. Μεσόγειο που γειτνιάζει με τις υπερδυνάμεις της περιφέρειας των Βαλκανίων, της Μ. Ανατολής και της Ευρασίας το Ισραήλ και την Τουρκία. Μια χώρα σε ημικατοχή χωρίς άμυνα, χωρίς καν πολεμικό ναυτικό παρά μόνο με άοπλο λιμενικό και τις άκατους του, μια χώρα χωρίς ενεργειακή εμπειρία ανακηρύττει την ΑΟΖ της, και αυτή η χώρα λοιπόν αναμένει να εκμεταλλευτεί τον φυσικό της πλούτο όταν η υφήλιος αναδιαμένει τους ενεργειακούς πυλώνες της με την Αραβική Άνοιξη, την κρίση στην Υεμένη, τον πόλεμο στη Συρία, την ξαφνική έξοδο του Ιράν στις αγορές και την στροφή της Κίνας σε νέες μορφές διατροφικής αλυσίδας μακριά από την χρήση του μαύρου χρυσού.
Αυτά στα μάτια και στα κιτάπια των κυπριακών ΜΜΕ και των Κύπριων επιλεκτικών αναλυτών μπορεί να φαίνονται αδιάφορα έως μακρινά για να αγγίξουν την Κύπρο, είναι όμως αυτά που την επηρρεάζουν μιας και τα κέντρα ισχύος των εκάστοτε χωρών όταν πλέκουν την πολιτική τους στρατηγική δεν εξετάζουν κάθε χώρα ξεχωριστά αλλά τους ενδιάμεσους χώρους ως πυλώνες, μέτρα, ημίμετρα, λιμάνια και σταθμούς χρήσης και ποίσης μεγάλης στρατηγικής. Η Κύπρος ποτέ δεν αποτέλεσε μια ενδιαφέρουσα περίπτωση για τα διάφορα δόγματα που σάρωσαν τον 20ο αιώνα. Για τούτο και πάντα βρισκόταν κάτω από κάποιο ζυγό μιας και θεωρείτο όχι οντότητα αλλά εδαφική περιοχή προς χρήση με κανένα παραπάνω νόημα για το νέο αφέντη, ούτε καν προς μελέτη της ως προς τη διαφορά των κοινοτήτων οι οποίες και επί Οθωμανικής και Αγγλικής κυριαρχίας μέχρι το 1915 δεν ήταν επακριβώς διαχωρισμένες παρά μόνο θρησκευτικά και μετέπειτα εκπαιδευτικά όταν τα πρώτα βιβλία έφτασαν στο νησί από την Ελλάδα δημιουργώντας εθνική ταυτότητα στους Ελληνόφωνες του νησιού, που μέχρι τότε είχαν ταυτιστεί με την θρησκευτική τους ταυτότητα ως Χριστιανοί και μετά ως Έλληνες.
Η πρώτη φορά όπου και μελετήθηκε η κοινωνική, εθνική, φυλετική, θρησκευτική και πολιτειακή δομή του νησιού ήταν επί Αγγλοκρατίας όταν ήδη η Τουρκία οργανώθηκε σε Τουρκική Δημοκρατία και το κίνημα του Κεμάλ επέδειξε τρομερό ενδιαφέρον για τη θέση του νησιού ως πρόκριμα δίπλα στο αναμενόμενο προς δημιουργία κράτος του Ισραήλ που αποτελούσε και το αποκούμπι της Κεμαλικής πολιτικής, ως το νεοσύστατο με δυτικά χαρακτηριστικά και μεγέθη κράτος απέναντι στην ισλαμοκρατούμενη Μ. Ανατολή, ένα Ισλάμ κίνδυνο-ηφαίστειο για τον Κεμάλ που ήθελε μια Τουρκία δυτικοποιημένη, οικονομικά σταθερή για τις δυτικές επενδύσεις. Επίσης η Κύπρος θα μπορούσε να αποτελέσει μια εξαιρετική πλωτή επένδυση σε στρατογενή περιοχή και ένα μέσο επίθεσης ή υποχώρησης της Τουρκίας βάσει των επεκτατικών βλέψεων που είχαν οι Νεότουρκοι, ναι μεν επεδίωκαν να αποχαρακτηριστεί η Τουρκία ως νέο κράτος από την Οθωμανική και θρησκευτική της κουλτούρα, αλλά και από την άλλη οι παλαιές οθωμανικές κτήσεις που δεν είχαν έντονο θρησκευτικό ενδιαφέρον και ισλαμική απήχηση να ενταχθούν στην υψηλή στρατηγική μόνιμης, ή περιφερειακής ή τοπογενούς χρήσης.
Τότε ακριβώς μετά τον Β’ ΠΠ όπου οι κτήσεις της Δύσης ξαναμετρούνταν, τότε που η Τουρκία βγήκε αλώβητη από τη συνεργασία της με τους Ναζί και εντάχθηκε στον δυτικό κόσμο, τότε έγινε και η πρώτη μελέτη- εγχείρημα για τη δημιουργία εθνικής τουρκικής συνείδησης υπό το πλέγμα των οθωμανών τουρκόφωνων Κυπρίων, που μέχρι τότε προσδιορίζονταν ως Οθωμανοί Κύπριοι με καθόλου σταθερό ή φονταμενταλιστικό θρησκευτικό περίβλημα. Άλλωστε και ο στόχος του Κεμαλισμού ήταν η εδραίωση της οικονομικής επεκτατικότητας της Τουρκίας υπό το νέο της χαρακτήρα ως Τουρκία και τη νέα της εθνική ταυτότητα μακριά από την θρησκευτική ταυτότητα του Ισλαμισμού. Έτσι σιγά σιγά η Αγγλική δύναμη στην Κύπρο έχουσα εις γνώσην πως θα εγκατέλειπε το νησί σε κάποιο μετέπειτα στάδιο εφοδίασε το νησί με τον εθνικικό χαρακτήρα των κοινοτήτων και την ανάγκη τους για εθνική κυριαρχία. Άλλωστε οι δύο μεγάλες κοινότητες του νησιού θα ήταν και η πρώτη φορά που θα διαβιούσαν μαζί και επί ελεύθερης διακυβέρνησης, μη έχουσες ανάλογη πείρα σε κυβερνητικούς σχηματισμούς, οργάνωση πολιτείας και σε κοινοβουλευτικά σχήματα. Αυτή ήταν η Αχίλλειος Πτέρνα της Κυπριακής Δημοκρατίας η διακυβέρνηση και για πρώτη φορά η διαχείριση της ελευθερίας, μόνοι ελεύθεροι -πρώην σκλάβοι και νυν πολιορκημένοι με εγγυήτριες δυνάμεις με τα όσα επακολούθησαν.
Έκτοτε λοιπόν η Κύπρος απέκτησε για την Τουρκία, το κράτος που στηρίχθηκε και στήριξε διαχρονικά το δυτικό Ισραήλ- τον εχθρό του παλαιού δογματικού Ισλαμικού της χαρακτήρα, τεράστια σημασία. Εντάχθηκε για δεκαετίες στα μακροχρόνια σχέδια της ως το νησί πλωτή επένδυση τότε στρατιωτικά και τα τελευταία 50 χρόνια και ενεργειακά. Η ανακήρυξη της ΑΟΖ όμως έφερε κοντά και τον Διεθνή Παράγοντα, ξαφνικά ο Διεθνής Παράγοντας που άρχισε να βλέπει την αναδιανομή της πίττας από νωρίς, άρχισε να βλέπει και τη λύση που θα δοθεί στο Κυπριακό ως μια μελέτη και μια πρόταση που θα αυξήσει τα ενεργειακά δρώμενα στην περιοχή μακριά από το πλέγμα του Διεθνούς Δικαίου. Η συμμαχία της Αιγύπτου με τη Ρωσσία, η αντίδραση της Λευκωσίας στη Ρωσσική εμπλοκή στη Μ.Α., η ενεργειακή αναδόμηση του Ισραήλ, τα σύνορα στον Ευφράτη που έγιναν κινητή εορτή για τους Κούρδους, Τούρκους, Ιρακινούς ανάλογα με το νικητή των συγκρούσεων κάθε τόσο, ο Ναμπούκο που έμενε μη διαχειρίσιμος, ο νέος αγωγός του Ιράν προς την Ευρώπη, ανάγκασαν τον Διεθνή Παράγοντα να οδηγήσει το Κυπριακό σε ένα τόσο κρίσιμο σημείο ώστε τελικά να δοθεί μια λύση που θα ευνοήσει την εκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών στο νησί και θα διαρκέσει για όσο καιρό χρειαστεί.
Και το ότι η ΔΔΟ έχει ημερομηνία λήξης είναι αναμενόμενο για τους εξής ενδεικτικούς και σε περίληψη λόγους: α) δεν υπάρχει ουδεμία ομόσπονδη πολιτεία ανά τον κόσμο όπου να υφίσταται διζωνικότητα στην ομοσπονδία; με κοινό εξωτερικό χαρακτήρα στο Διεθνές Δίκαιο και ισχυρό χαρακτήρα στο εσωτερικό των δύο μερών με ισχυρά κρατιδιακά κοινοβούλια και ισχνή κεντρική κυβέρνηση, β) ειναι η πρώτη φορά παγκοσμίως που θα χρειαστεί να συγκεραστούν διεθνείς συμβάσεις ενός αναγνωρισμένου και ενός μη αναγνωρισμένου κράτους (η λεγόμενη ΤΔΒΚ έχει υπογράψει διακρατικές συμβάσεις και με άλλα κράτη πέραν της Τουρκίας), γ) θα προκύψει νέο δικαστικό ανώτατο σώμα σε δύο δίκαια που αμιδρώς στηρίζονται και κινούνται ομοτύπως στο Κοινοδίκαιο, δ) ίσως διατηρηθούν εγγυήτριες δυνάμεις για τα συνιστόντα κρατίδια με δικαίωμα επέμβασης σύμφωνα με δεσμεύσεις που δεν μπορεί να ελέγξει το κεντρικό κράτος, ε) οι διακηρύξεις για τα οφέλη της ΔΔΟ στηρίζονται στο μεγαλύτερο ποσοστό σε οικονομικά οφέλη που όμως δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να γίνουν δεκτά αφού το ΑΕΠ του κεντρικού νέου κράτους ίσως να μην μπορεί να πηγάσει από συγκερασμό και ομοιοποίηση του ΑΕΠ της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ΑΕΠ ενός μη αναγνωρισμένου κράτους του οποίου και το ΑΕΠ δεν προσ-μετρήθηκε ποτέ.
Η ΔΔΟ οπότε ως sui generis θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά στην Κύπρο, σε ένα πλαίσιο που δεν έχει μελετηθεί και δεν έχει διαλευκανθεί εξολοκλήρου ως προς την εφαρμογή και τη βιωσιμότητα της, άλλωστε η βιωσιμότητα της δεν θα εξαρτηθεί από τις κινήσεις μετέπειτα αλλά ήδη από τα αρχικά στάδια και τους όρους της ως προαπαιτούμενα λύσης. Οι φωνές εκείνες που υπέρμαχα πολεμούν για μια οποιαδήποτε λύση γιατί πιστεύουν πως ο καιρός γαρ εγγύς και οτι οδεύομεν προς διχοτομηση να ειναι σίγουρες πως η διχοτόμηση είτε υπό μορφή διαχωρισμού κρατών είτε υπό μορφή χαλαρής συνομοσπονδίας όπως η ΔΔΟ αργά ή γρήγορα θα επέλθει.
Και θα επέλθει γιατί ιστορικά η Τουρκία δεν αποδέχθηκε ποτέ την συγκυβέρνηση εδαφών που κατέκτησε μετά από πολεμική σύρραξη, και σίγουρα πλέον δεν είναι διατεθειμένη να αφήσει την Κύπρο χωρίς προστασία που θα δεσμεύει την παρουσία και τα συμφέροντα της. Σε μια περίοδο που προσωπικά πιστεύω ότι θα έχουμε λύση και εφαρμογή της ΔΔΟ περί τα τέλη του 2016, και ήδη η Τουρκία γνωρίζει την τροπή των συνομιλιών, εντούτοις η Τουρκία επέλεξε με τους αγωγούς νερού όπου ένωσαν την λεγόμενη ΤΔΒΚ και τις ακτές της Τουρκίας να εδραιώσει την παρουσία της. Με συμβόλαια που ουσιαστικά επωφελούν μόνο Τουρκικές εταιρίες, με εργαζόμενους που θα προέρχονται από την Τουρκία στην πλάτη των ΤΚ και με διαμόρφωση οι αγωγοί αυτοί να μπορούν να παράσχουν νερό αργότερα και σε άλλες χώρες της περιοχής η Τουρκία απέκτησε ήδη την ενεργειακή δυναμική του μέλλοντος και της μακρόχρονης παρουσίας της στην Κύπρο σαν μια ακόμη βάση δίπλα στη βάση της στο Κατάρ και σύντομα και στη Σομαλία.
Η ΔΔΟ και ο συντηρητισμός της θα αποτελέσουν τον νομικό εκείνο ιστό ώστε τόσο από την Κυπριακή Δημοκρατία όσο και από την λεγόμενη ΤΔΒΚ, διαμέσου ενός νέου κράτους που κεντρικά δεν θα αντικαταστήσει την Κυπριακή Δημοκρατία (ουσιαστικά η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα αναπτυχθεί σε ένα νέο κράτος, η Κυπριακή Δημοκρατία θα παραμείνει το όνομα του νοτίου κρατιδίου και η νέα ΔΔΟ πολιτεία θα λάβει νέο όνομα με ένα εντελώς διαφορετικό σχηματισμό), θα ανοίξει εκείνες τις πύλες που χρειάζονται ώστε οι οικονομικοί εργολάβοι εγχώριοι και ξένοι να λάβουν όσα χρόνια επιθυμούν.
Για τις φωνές που βάλουν κατά της ΔΔΟ στο μέγεθος που μπορούν να είναι μακριά από εθνικιστικούς και φονταμενταλιστικούς παράγοντες, στο μέγεθος που δεν αποτελούν την άλλη όψη της τσέπης μερικών που στον ασφυκτικό κλοιό της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι έτοιμοι να ξεπουλήσουν κατοικίες, που δεν σιωπήσουν σε κουρέματα, ή θα κλείσουν υποθέσεις διαφθοράς και παρανομίας, στο μέγεθος που θέλουν να κτίσουν μια πατρίδα για ΕΚ και ΤΚ υπό ένα κράτος, με ένα λαό σε μια εννιαία χώρα και με πρόταγμα την ενοποίηση του νησιού με βρίσκουν σύμφωνη. Με βρίσκουν σύμφωνη στο μέγεθος που θα ενσαρκώσουν στην παιδεία τους και στη ζωή τους αυτούς που απουσίαζαν είτε δια βίας είτε οικειοθελώς 42 χρόνια από την Δημοκρατία, και από το 1963 από οιανδήποτε πολιτειακή σύναξη. Στους άλλους τους οπορτουνιστές που βλέπουν την Κύπρο σαν το χρυσοπράσινο φύλλο του Ελληνισμού που το σκοτάδι των πράξεων τους προσβάλει κάθε έννοια του Ελληνισμού= Ανθρωπισμού, στους άλλους τους οπορτουνιστές της ΔΔΟ που ήδη δημιουργούν σωματεία, ομάδες, κέντρα και σήμερα ξέχασαν την κομματική τους ταυτότητα που κάποτε την διαλαλούσαν για ψήφους και προτάσουν το υπέρτατο τάχα καλό του νησιού και ήδη έχουν αξιώματα σε μια Διζωνική Κύπρο, στους οπορτουνιστές που η λύση ή όχι, μια ΔΔΟ ή ομοσπονδία δεν τους αφορά αλλά το χέρι στην τσέπη τους είναι ανώτερο οποιασδήποτε άλλης αξίας σε αυτούς τους οπορτουνιστές δεν έχουμε να δώσουμε τίποτα! Σε αυτούς τους συντηρητικούς που δεν μπορούν να ζήσουν σε μια ενωμένη για όλο το λαό Κύπρο και κρύβουν το κενό τους πίσω από μια δοτή λύση δεν θα δώσουμε τίποτα! Ομως οφείλουμε να τους πάρουμε το λόγο και να τους κόψουμε τη φόρα που θα αιματοκυλήσει ξανά το νησί, ξανά για κάποια αξία κάποιου νομίσματος!
