Δρ. Κατερίνα Κολτσίδα, Αιγυπτιολόγος
Στην εσχατιά του 20ου και στην αυγή του 21ου αιώνα –γιατί οι εποχές είναι πεισματάρες και εννοούν να μην αλλάζουν κατά το ημερολόγιο – η λογοτεχνική και ποιητική δημιουργία μετρά περισσότερες από τέσσερις χιλιετίες, με αμέτρητα αριστουργήματα της γλώσσας, της έκφρασης, της σκέψης. Ενας ποιητής, λοιπόν, σήμερα δεν μπορεί να αγνοήσει ούτε να παραβλέψει αυτή την τεράστια συλλογική και παναθρώπινη μνήμη, ούτε όμως και να κρατηθεί δέσμιος στην αναπαραγωγή της. Φυσικά και πρέπει να αφεθεί ελεύθερος να πλάσει το δημιούργημά του απ την ψυχή και την καρδιά του, μάλλον, όμως, χρειάζεται περισσότερο να γίνει ένας σύγχρονος homo universalis της σκέψης με την ελπίδα να οδηγηθούμε σε μια νέα αναγέννηση ιδεών, προσανατολισμών και έκφρασης.
Ο ποιητής, λοιπόν, οφείλει –σήμερα περισσότερο από ποτέ- να μετουσιώσει αυτή την «αιωνιότητα» σε λόγο. Κι αυτό το τελευταίο ήταν που ένιωσα διαβάζοντας το τελευταίο βιβλίο του Χάρη Βλαβιανού «Γιατί γράφω ποίηση».
Δεν είναι το «μεγαλύτερο» έργο του (αυτό εξάλλου νομίζω οτι έρχεται – αλλά δεν ξέρω και ποιο είναι τελικά το «μέτρο» στην ποίηση!), είναι όμως εκείνο, που μέσα από την λιτότητα του λόγου –που τοσο πολύ θαυμάζω- αλλά και τον καταιγισμό των συναισθημάτων –που λατρεύω- εννοιών και σκέψεων –που με συνεπαίρνουν- καταφέρνει, μέσα σε λιγότερες από χίλιες πεντακόσιες λέξεις, όχι απλά να εκφράσει την συλλογική ποιητική σκέψη αιώνων αλλά και να την φέρει αντιμέτωπη με το σήμερα.
Ο Χάρης Βλαβιανός γράφει ποίηση…
«Επειδή κάποιοι ποιητές (Ρεμπώ, Κα-
ρυωτάκης, Μπέρρυμαν με κάνουν ν’
απολογούμαι για αδικήματα που δεν
έχω διαπράξει.»
«Επειδή μιλάω τέσσερις γλώσσες, γρά-
φω σε δύο, αλλά δακρύζω σε μια»
