OPINIONΠΟΛΙΤΙΚΗ

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως δεν αποφοίτησε ποτέ. Γράφει η Πωλίνα Ανύφτου

12351598_988427171196060_504320961_o
‘Μακάρι Αλέξη να κυβερνήσεις και να κάνεις όλα όσα ονειρεύεσαι πράξη’, διάβασα σήμερα στα Social Media ένα πόστ ενός αγαπητού μου δημοσιογράφου, όσο σαρκασμό και αν έκρυβε αυτό το σχόλιο μετά τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού χθες στην ΕΡΤ. Το αν πείθει πια ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ερώτημα, μιας και η ερώτηση είναι ρητορική, το θέμα είναι αν πείθει πια ο ΣΥΡΙΖΑ, και το ποιός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και τι θέλει να πράξει εσωκομματικά, εσωπολιτικά, διακυβερνητικά και πολιτειακά ο ΣΥΡΙΖΑ. Ερωτήσεις που δεν νομίζω το κόμμα ως αυτό να τις έχει σκεφτεί πριν φτάσουμε κάθε φορά μπροστά σε κάποιο ζητούμενο που χρήζει απαντήσεως.
Το καίριο είναι πως πια ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει αφενός να αντιληφθεί πως δεν κυβερνά μόνο ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και το ίδιο το κόμμα, και από την άλλη ως κόμμα πρέπει να κτίσει ιδία ταυτότητα μακριά από το brand name του Αλέξη Τσίπρα. Αυτά τα δύο δεν είναι καθόλου αντιφατικά και δεν έχουν καμία χρυσή τομή, η συνταγή είναι δεδομένη και χρυσή με πολλαπλά παραδείγματα σε όλο τον κόσμο, όσο το κόμμα κουβαλά την ετικέτα ενός γνωστού ή μεγάλου ηγέτη προκοπή σαν κόμμα δεν έχει αν δεν αποφασίσει να φτιάξει ένα αντάξιο σύστημα διαδοχής στελεχών και μιας εγγυήτριας προς τη στήριξη και την ανατροπή βάσης στον κόσμο και στους οπαδούς του κόμματος. Δεν πιστεύω τις να αμφιβάλλει πως ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα βρίσκεται στην εξουσία κερδίζοντας τρεις εκλογικές μάχες σε 9 μήνες, όχι για την ωριμότητα των θέσεων του, όχι για τη δυνατότητα υλοποίησης ενός Προγράμματος της Θεσσαλονίκης που οι συγκυρίες αλλά και η πραγματικότητα δεν μας το επιτρέπει, όχι για τη δυνατότητα εξόδου από το μνημόνιο αλλά για το όνομα του Αλέξη Τσίπρα που είναι η δημιουργός αιτία και ο αιτιώδης σύνδεσμος στην επιτυχία αυτή του κόμματος. Ένας νεαρός, μη από γνωστό τζάκι, με μεσαίας τάξης χαρακτηριστικά εμφανίστηκε και συμπορεύτηκε όσο μπόρεσε με την ελπίδα της αλλαγής, την ελπίδα των μανάδων να μη δουν μετανάστες και άνεργους τα παιδιά τους, την ελπίδα πως κάποτε ο χαμένος μπορεί να τα πάρει όλα.
Δυστυχώς τα πράματα όμως δεν κύλησαν καθόλου ομαλά και σε αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι συγκυρίες αλλά και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, και οι στενοί του συνεργάτες και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα αφοσιωμένο στη νεολαία, χωρίς ραγδαία και άμεσα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, ένα κόμμα που είχε τριβή στα πανεπιστημιακά δρώμενα χωρίς άμεση επαφή με την εξουσία, χωρίς την πυγμή της εξουσίας βρέθηκε εντός μιας νυχτός αντιπολίτευση και σε μερικούς μήνες κυβέρνηση με κεντροδεξιό και με εγκράτεια σε όλα του ΠτΔ. Ποιός ήταν έτοιμος από τον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει; Μάλλον ούτε καν ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ανέγνωσε στη ΔΕΘ το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το μανιφέστο της δικαιοσύνης και της πίστης στον άνθρωπο και στην Ελλάδα που όμως ουσιαστικά δεν είχε καμία τύχη εφαρμογής του σε μια εξουσία στηριγμένη σε βάσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τη γνώση, την πείρα και τη χρονική ευκαιρία να αποτάξει. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν και η απαρχή του τέλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ή της οιασδήποτε συγκυβέρνησης, και το αναφέρω αυτό όχι λόγω της αποχώρησης της ΛΑΕ και των στελεχών που σφόδρα υποστήριζαν το Πρόγραμμα αυτό ή τη δραχμή, το αναφέρω γιατί στην ανάγνωση αυτού του Προγράμματος φάνηκε η απειρία και η άγνοια του ΣΥΡΙΖΑ ως προς τα κέντρα εξουσίας και την εμπλοκή του ως κόμμα εξουσίας στη νέο-διοίκηση του οικονομικού συστήματος, του πολιτικού καθεστωτισμού και των διεθνών υποχρεώσεων-σχέσεων-θέσεων που έχει αυτή η χώρα και που δεσμεύουν την γεωπολιτική, ενεργειακή και πολιτισμική της ισχύ σε διπλωματικό επίπεδο.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προφανώς και είχε ως πρόγραμμα την ισχύ του λαού έναντι των άδικων δεσμεύσεων της χώρας, προφανώς και ακόμη θέλει μια χώρα χωρίς μνημόνια και με ανεξαρτησία. Πότε όμως αντελήφθη πως όλα αυτά έχουν μια ορισμένη και οριστή στρατηγική; Πολύ αργά, αν επιτρέπεται! Η επιλογή Γ. Βαρουφάκη (ή οποιουδήποτε με τα ίδια γνωρίσματα) και οι επιλογές του ως προς τους συμβούλους του προκάλεσαν εξ αρχής ρήγματα στη σταθερότητα της κυβέρνησης ως προς τη στρατηγική που θα ακολουθούσε. Γιατί επιλέχθηκε όμως ο Γ. Βαρουφάκης; Γιατί ενώ στη συνέντευξη του στην ΕΡΤ ο Πρωθυπουργός πριν το δημοψήφισμα τον στήριζε, δύο μέρες αργότερα τον απέπεμψε; Ποια ήταν τα λάθη του Γ. Βαρουφάκη που κόστισαν στον Πρωθυπουργό όπως ο ίδιος ομολόγησε στη συνέντευξη του στην ΕΡΤ πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου; Και τελικά ο Γ. Βαρουφάκης πώς αφέθηκε να αποφασίσει ο ίδιος την στρατηγική της χώρας χωρίς ένα επιτελείο συμβούλων που να προέρχεται από συμβούλους του Πρωθυπουργού, χωρίς συνεργάτες του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς άτομα από την ίδια την κυβέρνηση; Νιώθει μόνος ο Αλέξης Τσίπρας ότι το κόμμα του δεν έχει τα κατάλληλα στελέχη, κατάλληλα καταρτισμένα άτομα για να τον συμβουλέψουν; Έχουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ απομονώσει τον Αλέξη Τσίπρα από νέες παρουσίες που τυχόν θα του φαίνονταν δημιουργικές;
Οι παραπάνω ερωτήσεις απασχολούν και ως προς το νεότερο σχηματισμό της κυβέρνησης μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ως ιδία θέση απουσιάζει από τον κυβερνητικό σχηματισμό, και στελέχη που μέχρι πριν κάποιο καιρό μετουσιώνονταν σοσιαλιστικές θέσεις τώρα πια αποτελούν τον κορμό της κυβέρνησης. Της κυβέρνησης ενός κόμματος όπου με συντριπτική πλειοψηφία στα μέλη και τους φίλους του ανθούν άτομα με ουκ ολίγα διπλώματα, με προϋπηρεσία, με θέσεις αρκετά καλές στο οικονομικό προσκήνιο αλλά όχι με πείρα στην πολιτική, στην εξουσία και στην προπαγάνδα ή αλλιώς μάρκετινγκ για να το προβάλουμε με αστική ευγένεια και με κανένα αρνητισμό. Τελικά τί συμβαίνει; Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς το κόμμα που φέρνει τις ψήφους αλλά δεν έχει εμπλοκή στην κυβέρνηση ή είναι η κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα που νιώθει γυμνή ως προς τα στελέχη που υφίστανται στο κόμμα;
Η προσωπική μου άποψη είναι πως συμβαίνουν και τα δυο, με πιο επικίνδυνο το τρίτο ερώτημα, έχει η κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα μια συνολική στρατηγική ή πράττει, ρισκάρει και κρίνεται από τις προσωπικές επιλογές του κάθε υπουργού; Και εδώ διαφαίνεται πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε τα στελέχη εσωκομματικά για να κυβερνήσει, και σήμερα δεν έχει και κακώς δεν έχει επιλέξει και εκείνα τα στελέχη-συμβούλους για να κρίνουν τις κινήσεις των υπουργών και να συμβουλεύουν- ενημερώνουν τον Πρωθυπουργό. Ένα απλό παράδειγμα που μπορεί να αποδειχθεί μοιραίο ήταν η επίσκεψη του Ν. Κοτζιά στο Ιράν με τις άπειρες αστοχίες της. Η Ελληνική κυβέρνηση ζητά και το δείχνει απεγνωσμένα σχέσεις εμπορικές αλλά όχι εμπιστοσύνης με το Ιράν, χωρίς να αντιλαμβάνεται την ιδιαιτερότητα του Ιράν ως συγχρόνου κράτους και της Περσίας ως αυτοκρατορικής θεώρησης ως προς τη διπλωματική σχολή που διέπει τις οποιεσδήποτε κινήσεις του σημερινού Ιράν στην Ευρασία. Ως εκ τούτου λοιπόν και ως έξοχος ακαδημαϊκός ο Ν. Κοτζιάς μίλησε για τους μακροχρόνιους δεσμούς μεταξύ των δύο χωρών, που όμως δεν απασχολούν καθόλου τις δύο χώρες εδώ και 2,500 χρόνια μετά την τελευταία πολεμική σύρραξη μεταξύ αυτών των δύο πολιτισμών, και άτακτα και άτεχνα ο Ν. Κοτζιάς αναζητά το κλειδί της συνεργασίας ανάμεσα στις δύο χώρες στην Τεχεράνη και όχι στην Αθήνα με το να κτίσει σε πρώτο στάδιο ένα συμβούλιο μνήμης, ένα Ελληνοπερσικό επιχειρηματικό συμβούλιο ώστε να γνωριστούν οι δύο χώρες. Ως έξοχος ακαδημαϊκός ο Ν. Κοτζιάς ήξερε για τον Θεό του σημερινών Ιρανών που τους έδωσε το πετρέλαιο αλλά δεν γνώριζε πως δεν μπορεί να πετάξει απευθείας από το Τελ Αβίβ στην Τεχεράνη δείχνοντας με τον πιο απλό τρόπο την άγνοια του για την πραγματικότητα της διπλωματίας μακριά από την Ακαδημία, δείχνοντας παρρησία όταν μίλησε στη μονοθεϊστική ισλαμική δημοκρατία του Ιράν για τους Θεούς των Ελλήνων που έδωσαν στην Ελλάδα τη ναυτιλία. Και νομίζω πως ούτε και αυτό κάποιος από το ΥΠΕΞ ή από την κυβέρνηση τα αντιλήφθηκε.
Ως εκ των ως άνω αυτό που λείπει από την κυβέρνηση είναι η υψηλή στρατηγική, η στρατηγική να κτίζει μακροχρόνια όπου οι συγκυρίες και τα εκλογικά μέτρα της το επιτρέπουν μια συγκεκριμένη στρατηγική, με οριστές αποφάσεις που να την δεσμεύουν και με ένα συμβούλιο ατόμων που να μπορούν να καθοδηγούν τον Πρωθυπουργό και τους υπουργούς της ώστε να αποφεύγονται ατοπήματα όπως τα όσα αναφέραμε παραπάνω. Πρωταρχικά θα ήταν θεμιτό και καίριο αν η σημερινή κυβέρνηση δεν αποσχιζόταν από το κόμμα ώστε να δώσει εμπειρία και βάσεις σε κομματικά στελέχη για τα εκτεινόμενα στην εξουσία, πρωταρχικά θα ήταν θεμιτό ανακοινώσεις τύπου της κυβέρνησης να έχουν εγκράτεια, να διδάσκουν, να δείχνουν αυτοσεβασμό και να μην εύχονται ‘περαστικά’, και πρωταρχικό θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει τις πόρτες του σε νεοεμφανιζόμενα άτομα που μπορούν να τον εξελίξουν από το πανεπιστήμιο στην καθεστωτική δομή όχι για να την υπηρετήσει αν δεν το επιθυμεί, αλλά ώστε να μπορεί να τη δαμάσει και να την αντιληφθεί για το μέλλον το δικό του ως κόμμα, της κυβέρνησης και των μετέπειτα σχεδίων αυτής.

Related Articles

Αφήστε μια απάντηση

Back to top button