Η σκληρή γραμμή όταν αναγνωρίζει κανείς πως καμία εξέλιξη δεν υπάρχει, η σκληρή γραμμή όταν η ματαιότητα απλώνεται πάνω από κάθε του κίνηση με αλληγορίες και κατηγορίες, η σκληρή εκείνη γραμμή που μόνο κόκκινη δεν είναι και αλλοιώνει κάθε συναίσθημα ευφορίας και ονείρου. Αυτή λοιπόν η γραμμή είναι που διέπει τις σκέψεις πολλών νεαρών ατόμων στην εποχή μας για το μέλλον τους, όταν δεν έχουν καμία προσδοκία και κανένα πλάνο για το τι και πως πρέπει να πράξουν μετά το τέλος των σπουδών, του σχολείου ή της πρακτικής, άγνωστη γραμμή το τι μέλλει γενέσθαι.
Η πιο σκληρή πραγματικότητα αντικατοπτρίζεται στις ηλικίες 30 έως και 45. Αυτών των παραγωγικών ηλικιών που ουσιαστικά με την εργατικότητα, την επιχειρηματικότητα και τη συμβολή τους στην οικονομία είναι σε αυτή την ηλικία που θα ‘αποζημιώσουν’ το κράτος για την παιδεία που τους παρείχε και όλα τα άλλα εφόδια. Είναι αυτές οι ηλικίες που ουσιαστικά θα εργαστούν με ή σε συνεργασία με την παραγωγική δομή του κράτους για να ‘εξοφλήσουν’ το κράτος, να δώσουν κίνητρα σε αυτό και να εργοδοτήσουν τις επόμενες γενιές. Αυτή λοιπόν η κρίσιμη ηλικία των 30 έως 45 που είναι η κρίσιμη δεκαετία της μητρότητας και της πατρότητας, έχει κτυπηθεί όσο τίποτα άλλο τα τελευταία 50 χρόνια στην Ελλάδα, αφήνοντας ουσιαστικά επί μνημονίων κρεμάμενες ολόκληρες γενιές που βιώνουν την εγκατάληψη των προσδοκιών τους, την αναφορά τους σε πλάνα και όνειρα που δεν θα πραγματοποιηθούν και ουσιαστικά δεν σχεδιάζουν τίποτα για το εγγύς μέλλον.
Η όλη αλήθεια είναι πως το παρόν θέμα με απασχολεί πολύ τα τελευταία 3 χρόνια, είτε λόγω επαγγέλματος είτε λόγω ηλικίας. Στεναχωριέμαι όταν ακούω από φίλες πως καίτοι έχουν σχέση αρκετά χρόνια δεν σκέφτονται τον γάμο, δεν υπάρχει τίποτα να τις ενθαρρύνει ώστε να γίνουν μάνες, δεν τις απασχολεί το θέμα της μητρότητας ή το καταπιέζουν μέσα τους και όλες κάποιαν έχουν στο φιλικό τους περιβάλλον που να έχει προβεί σε έκτρωση λόγω των άσχημων οικονομικών συνθηκών. Βουλιάζει το συναίσθημα και χειραγωγείται η γνώση που μπορούμε αναντιλεκτί να δώσουμε σε αυτόν τον κόσμο, χάνεται στις συζητήσεις και στις ανατιμήσεις των ημερών η πυξίδα που και πως μπορούμε να πάμε στον στόχο μας, αν υπάρχει κάποιος στόχος.
Και διαπιστώνω πως αυτό είναι το όλο θέμα, πως δεν υπάρχει στόχος, δεν υπάρχει στρατηγική και η γνώση μας δεν αποτελεί εφαλτήριο για να κατακτήσουμε τη ζωή μας μακριά από όσα μας επιβάλουν, από όσα μας εκφοβίζουν και εκβιάζουν τους πόθους μας. Ζούμε δυστυχώς στην εποχή του ‘Γεωπαθητικού Στρες’, όπου ουσιαστικά ως λαός ενσαρκώνουμε στην προσωπική μας ύπαρξη τις εθνικές και κρατικές έγνοιες και έννοιες, χάνουμε την ταυτότητα μας και την αυθυπαρξία μας ως όντα που δύνανται να υπάρξουν μακρυά από την τοπική και κρατική εμβέλεια και ενσωματώνουμε τα θετικά και πολύ μάλλον τα αρνητικά της πολιτικής σκηνής στον τρόπο ζωής, σκέψης και δράσης μας. Το ‘Γεωπαθητικό Στρες’ που σε άλλες χώρες έφερε τη νοοτροπία του τσαντόρ, τις καταδίκες λόγω προδοσίας, τη νοοτροπία της πόλης φρούριο, σε εμάς ανέδειξε τα απωθημένα μιας οικονομικής κρίσης που αφήσαμε να γκρεμίσει τα τελευταία αποτυπώματα της κοινωνικής και ιστορικής μας ταυτότητος, αφήσαμε στην έλλειψη ρευστότητας να ρευστοποιηθεί το ‘είναι’ μας και να πνιγούν στην οικονομική ανομβρία τα κοινωνικά κεκτημένα και οι εθνικές μας προθέσεις για κοινωνική ανάπτυξη, δικαιοσύνη και προσωπική ανάμιξη σε όσα συμβαίνουν, σκοτώσαμε στο ΟΧΙ και στο ΝΑΙ ότι ταυτότητα φέραμε ως σήμερα και με ένα ΝΑΙ και ένα ΟΧΙ γκρεμίσαμε τους στόχους να κτίσουμε την ταυτότητα μας, μπαίνοντας στα ψευτοδιλλήματα του ΝΑΙ και του ΟΧΙ που μας παρουσίασε το σύστημα, λες και δεν μας περίμεναν στη γωνία.
Τα παραπάνω εστιάζουν στην ανάγκη ώστε να επωμιζόμαστε το βάρος της γνώσης και να είμαστε σε θέση να συλλάβουμε την έννοια, το θεμιτό και τη δυναμικότητα της ταυτότητος μας μακριά από εθνικιστικές αντιλήψεις ή και προσωπολατρείες, προφητείες. Πολλοί διαβάζοντας αυτό το άρθρο βεβαίως και θα αναρωτηθούν για ποιά ταυτότητα γράφω, ποιά ταυτότητα μας έμεινε και πως αυτή η ταυτότητα θα μας βοηθήσει στο να βγούμε από αυτές τις δύσκολες καταστάσεις των τελευταίων ετών. Πρέπει να έχουμε υπόψιν πως τα κέντρα ισχύος και η υψηλού επιπέδου στρατηγική στην εξωτερική πολιτική δεν μελετά τους δείκτες των χρηματιστηρίων και τις οικονομικές θέσεις μόνο. Υπάρχει ένα καθοδηγούμενο σύστημα μελέτης της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε μαζικό, εθνικό και ταξικό επίπεδο ως προς την ενσωμάτωση, αντίδραση, αποδοχή, απόρριψη, τρόπους αντίδρασης και απόρριψης από τους λαούς που έχει κτιστεί από τις μεγαλύτερες οικονομικές επιχειρήσεις και κράτη αυτού του πλανήτη ως προς τον σχεδιασμό της πολιτικής τους και το πως συμπεριφέρονται ή καλύτερα χειρίζονται τους λαούς ως σύνολο με μαζικά συμπεριφορικά χαρακτηριστικά.
Σ’ ένα λαό στον οποίο δεν έχει ριζώσει ο λόγος ύπαρξης, η συνέχεια της ύπαρξης του και η στρατηγική του, πώς τείνει να εξελιχθεί ζώντας μονίμως την τοπική επικαιρότητα, χωρίς στόχο να εξελίξει τις μονάδες του τον ίδιο τον άνθρωπο, με εμφανή επίκεντρο την παιδεία και την αγάπη προς τα παιδιά, χωρίς να νοιάζεται για την υπογεννητικότητα που τον μαστίζει, για τη μετανάστευση που τον ταλανίζει με εύκολη απόφαση να συναινεί σιωπηρά και να μην διεκδικεί αυτό που ο ίδιος έχει αποφασίσει (μακριά από του αν του αξίζει ή όχι); Σε αυτόν τον λαό έπονται αδιαμφισβήτητα πολλά δεινά. Ένας τέτοιος λαός είναι εύκολη λεία στο να αποτελεί πείραγμα προκλήσεων και πείραμα, και να αποδεκατίζεται από την υψηλού επιπέδου στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων και των κέντρων ισχύος, και ώστε πάντα να έχει αποδεκατισμένο κοινωνικό και ταξικό ιστό αφού η γεωπάθεια του θα ενταφιάζει κάθε διεκδίκηση.
Η καθαρότητα της αιτιολόγησης της αναγκαιότητας για την ύπαρξη ταυτότητας σε ένα κράτος, σε ένα λαό, σε ένα έθνος είναι διαλεκτικής προσαρμογής και χωρεί αναντίλεκτα δόκιμες περιόδους. Είναι όμως απαραίτητη και η αίσθηση και η ανάγκη η ταυτότητα που ήδη υπάρχει να αναδεικνύεται και να τονίζεται ώστε το γένος να αναγνωρίζει και την αναγκαιότητα της συνέχειας του και της συνέπειας του απέναντι στην ιστορία και την πολιτιστική δομή. Δυστυχώς ακόμη και αυτή η αποδοχή της αναγκαιότητας της ταυτότητας του ποιοί είμαστε δεν υπάρχει, ώστε να αναδειχθεί από αυτήν και μια στρατηγική, ένας στόχος για το που θέλουμε να πάμε και για το τι οφείλουμε να πράξουμε.
Στις συζητήσεις λοιπόν με τις φίλες μου, με τους ελεύθερους επαγγελματίες συναδέλφους, με τους έμμισθους και τους άνεργους προτού απορρίψουμε τη συνέχιση της ύπαρξης μας θεμιτό θα ήταν να δεχθούμε πως οι άνθρωποι ήρθαν για να μείνουν μέσα από το σεβασμό αυτής της πολιτισμικής άνωσης, και θα συνεχίσουν να πράττουν τα βέλτιστα μόνο μέσα από τις μαζικές διεκδικήσεις και δη του δικαιώματος η οικονομική κρίση να μην σκοτώνει τα όνειρα μας. Δυστυχώς καμία πολιτειακή αρχή δεν πρόκειται να μας δωρίσει τα όσα ονειρευόμαστε αν δεν θέσουμε εμείς πρώτα τους όρους του ποιοί είμαστε και με ποιούς επιθυμούμε να συγκυβερνουμε αυτόν τον τόπο και να μοιραζόμαστε τους στόχους μας.
