Ο εθνικισμός αγαπά τον σπόνσορα του, ο σπόνσορας αγαπά τον ‘εχθρό’

Φτάσαμε στο σημείο να διερωτώμαστε αν όντως στην κοινωνία μας, στα σχολεία, στην παιδεία και στις κοινωνικές μας σχέσεις υφίσταται ο εθνικισμός, υφίσταται ο φασισμός ή αυξάνεται ο ρατσισμός ως αποτέλεσμα του κοινωνικού γίγνεσθαι, των ιστορικών πεπραγμένων ή της καθοδήγησης των κομμάτων, των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και της οικογένειας. Η επίθεση νεαρών μαθητών κατά ΤΚ μετά το πέρας των πορειών καταδίκης του ψευδοκράτους έφερε στο φως μια ακόμη τομή της πραγματικότητας του ανεξέλεκτου μίσους και της επιθετικότητας ομάδων που τείνουν να πιστεύουν πως με σποραδικές, επικίνδυνες και αποτρόπαιες επιθέσεις λύνονται τα κοινωνικά, εθνικά ή προσωπικά προβλήματα που απασχολούν πάντες ομού αλλά και είς έκαστον πολίτη. Δεν θα προβώ σε λεπτομέρειες ούτε και θα καταδικάσω μόνο την όλη πράξη, θα επεισέλθω παραπέρα και θα αναφέρω πως μου προκαλεί τεράστια εντύπωση η παρουσία των μαθητικών νεολαίων των κομμάτων στις εν λόγω πορείες και η εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη που εξέφραζαν από το η Κύπρος είναι Ελληνική, έως το η Κύπρος ανήκει στο λαό της αλλά και συγκεκριμένα θα προσεγγίσω το θέμα της παρουσίας της μαθητικής νεολαίας του ΔΗΣΥ. Μια νεολαία που προέρχεται από το μεγαλύτερο κόμμα του νησιού, ένα κόμμα που από το 2004 και μέτεπειτα ευαγγελίζεται την επανένωση του νησιού, στάθηκε υπέρμαχος του σχεδίου Αναν ως επίσημο κόμμα και σήμερα πρωτοστατεί υπέρ της ΔΔΟ. Αυτό το κόμμα που στα επίσημα πολιτικά πεδία πλήττει όσους είναι εχθροί της ΔΔΟ έχει επαφή με τη νεολαία του; Είναι υπεύθυνο για μια νεολαία που καταδικάζει την ανακήρυξη του ψευδοκράτους πάνοπλη με Ελληνικές (μόνο!) σημαίες, με συνθήματα υπέρ του Γρίβα που άλλωστε δεν φημιζόταν και για τα φιλοτουρκοκυπριακά του συναισθήματα, με πρόταγμα οι ουρανοί της Κύπρου να γίνουν ξανά γαλανοί; Το επίσημο κόμμα του ΔΗΣΥ έχει αντιληφθεί πως η έξαρση και η παραγωγή υπερπατριωτικών αισθημάτων που δεν έχουν ομαλό ιστορικό και κοινωνικό στήριγμα αύριο και όχι πολύ μετέπειτα και υπό την παρουσία ακροδεξιών και/ή άλλων εξτρεμιστικών ομάδων και ιδεωδών δύναται να γεννήσει ένα εθνικισμό μη ελέγξιμο ή ένα φασισμό που σίγουρα δεν θα ταχθεί πρωτίστως κατά των αλλογενών αλλά κατά της ίδιας της κοινωνίας και των διαφωνούντων αδελφών όπως το ζήσαμε; Είναι αγαπητοί μου ο εθνικισμός και ο υπερπατριωτισμός κάτι αυθόρμητο ή είναι στην παρούσα χρονική συγκυρία το αντιστήριγμα αν δεν πετύχει η ΔΔΟ σε ένα ομόσπονδο κράτος ο εθνικισμός να είναι ο άσσος μας για τον έλεγχο κοινωνικό και οικονομικό της κοινωνίας μας; Είναι η μαγιά των σχολείων μας ο πνευματικός τύμβος που αύριο θα θυσιαστεί αν τα οικονομικά συμφέροντα των εργολάβων της λύσης δεν πάνε καλά ώστε ο εθνικισμός να σβήσει τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα που θα προκύψουν; Είναι η επόμενη γενιά ένα θύμα που αντί να της μεταλαμπαδεύσουμε πολιτισμό, σεβασμό και την έννοια της δικαιοσύνης και της κρίσης της παρουσιάζουμε μια Ελληνική σημαία την οποία και χρησιμοποιεί για να αναθεματίσει και να επιτεθεί, και δη αυτή τη σημαία αυτής της χώρας που πάνω της τοποθετήθηκε η βάση για την ανύψωση του ανθρώπινου ιδανικού κατατροπώνοντας τον σκοταδισμό; Η επικινδυνότητα λοιπόν του να χορηγεί κανείς εθνικισμό χωρίς συνταγή δοκιμάστηκε και παγκόσμια και εγχώρια με πολλά δεινά και πολλά θύματα-θύτες που σήμερα μετανιώνουν γιατί υποτίμησαν την ίδια τους την ύπαρξη ως μετέχοντες της Ελληνικής παιδείας και εξευτέλισαν την έννοια της Ελλάδος με σφαγές και δολοφονίες, σκεφτείτε το όσοι πιστεύετε πως ο εθνικισμός είναι η λύση για τα προβλήματα μας στο νησί, και κατά πόσο ο εθνικισμός έχει σχέση με την Ελλάδα ως ιδέα.