Χωρίζεις την πρώτη φορά τρέχεις στους φίλους να κλάψεις. Τα ξαναβρίσκεται. Χωρίζεις την δεύτερη φορά και αποφασίζεις να αλλάξεις κουπ ,να χτίσεις κορμί. Τα ξαναβρίσκεται. Χωρίζεις την τρίτη και βάφεις τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε όπως λέει το τραγούδι. Τα ξαναβρίσκεται. Χωρίζεις την τέταρτη και τρέχεις δυναμικά να σβήσεις τηλέφωνο , να αποκλείσεις ηρωικά τον στόχο από τα social media και βλέπεις το όνομα του σε tag κοινού φίλου. Τα ξαναβρίσκεται. Σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες αυτές είναι οι εθιστικές σχέσεις γιογιό που κρατάνε χρόνια. Ανάμεσα στο ξεκάθαρο άσπρο (είμαστε μαζί) και το ξεκάθαρο μαύρο (δεν είμαστε μαζί) εσύ επιλέγεις τις πενήντα χιλιάδες αποχρώσεις του γκρι και αυτό τον φαύλο κύκλο της επιστροφής στον πρώηνυν.
Σύμφωνα με έρευνα των πανεπιστημίων του Γουισκόνσιν και του Μποόουλινγκ Γκρίν το 44% των ανθρώπων σήμερα που ζουν τον έρωτα στα χρόνια της μαρμότας, έχουν συμφιλιωθεί με αυτή την κατάσταση και έχουν χαθεί στο δικό τους μενεξεδί παραμύθι ,για μια νέα αρχή με τον ίδιο σύντροφο. Όχι για να μην νομίζεις ότι είσαι μόνος σου σε αυτό το δράμα (γιατί μεταξύ μας περί δράματος πρόκειται). Για ποιο λόγο όμως επιλέγεις το παιχνίδι χωρίζω- γυρίζω;
Ας ξεκινήσουμε με τα social media. Στην παλιά καλή εποχή ( που τα οπωροκηπευτικά μύριζαν διαφορετικά , για να κάνουμε και λίγο χιούμορ) συνήθως φλέρταραν με φίλους φίλων δηλαδή με 3D ανθρώπους , οπότε ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα είχαν κάποιο κοινό. Στο χάος του διαδικτύου νιώθεις ότι δεν μοιράζεσαι ούτε την ίδια γλώσσα με αυτούς που σε φλερτάρουν. Λίγο αυτό , λίγο η ανασφάλεια της μοναξιάς σε κάνουν και λυγίζεις. Και τα υπόλοιπα περιγράφονται με ότι emoticon περιέχει καρδούλες .
Επίσης η παρεξήγηση των συναισθημάτων πόνου-αγάπης καθώς και το αίσθημα της ασφάλειας μας οδηγούν στα ίδια λημέρια. Πιο αναλυτικά , λες << Πονάω τώρα που χωρίσαμε αντί να νιώθω ανακούφιση. Άρα έκανα λάθος >>. Είναι ανούσιο κάποιος να πιστεύει ότι ένας χωρισμός δεν συνοδεύεται από πόνο. Εκ φύσεως οι άνθρωποι αντιδρούν με λύπη απέναντι στην απώλεια. Και εδώ είναι το λεπτό σημείο που μπερδεύουν τον πόνο με την αγάπη. Όσον αφορά την ασφάλεια που σου προσφέρει ανεξαρτήτως των διαφορών αποτελεί και αυτή μια παγίδα. Τώρα είσαι παρέα με την μοναξιά. Σκέφτεσαι πως είναι δύσκολο να βρεις κάποιον να σε δεχτεί όπως είσαι , να ξέρει να σε ηρεμεί. Συγκρίνεις τις επιλογές σου με το παρελθόν , σε πιάνει άγχος. Γυρίζεις πίσω.
Άλλος λόγος του γυρισμού σου είναι το γνωστό θα αλλάξω , στο υπόσχομαι. Δώσε μου ( νιοστή ) ευκαιρία . Τις περισσότερες φορές τείνουμε να δίνουμε μεγαλύτερη αξία σε αυτό που χάσαμε απ΄ όση του δίναμε όταν ήταν στην κατοχή μας. Έτσι θεοποιείς τον σύντροφο που πριν το χάσεις σου περνούσε αδιάφορος .Πανικοβάλλεσαι και νοσταλγείς τις ατελείωτες ώρες που μιλούσατε στο τηλέφωνο και εκείνες τις ώρες που βλέπατε την αγαπημένη σας σειρά. Σηκώνεις το ακουστικό. Του λες αυτά που έχει ανάγκη να πιστέψει, σου λέει αυτά που θες να ακούσεις και ξαφνικά είστε και πάλι μαζί.
<< Ο ιδιωτικός φόβος οδηγεί στην απομόνωση , ο κοινός φόβος αυξάνει τη συνοχή>> σύμφωνα με την κοινωνική ψυχολογία. Δηλαδή σε περίπτωση μιας καταστροφής θα βρεθούμε αγκαλιά με τον διπλανό μας ακόμα και αν δεν τον γνωρίζουμε. Στην περίπτωση όμως ενός προσωπικού κακού π.χ μια κακή μέρα στη δουλειά , ένα κακό ραντεβού , ένα δύσκολο πρωινό θα μας κάνει να προστρέξουμε στους δικούς μας , γνώριμους ανθρώπους για να χωθούμε στην αγκαλιά τους. Και μάντεψε ποιος συγκαταλέγεται σε αυτούς ; O ex factor…Τη συνέχεια την ξέρουμε… και πάλι πίσω.
Ναι είναι καλή ιδέα να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία σε μια σχέση που έδωσες τον εαυτό σου, αλλά μάλλον είναι κακή να επιμένεις να προσπαθείς όταν κάθε φορά βρίσκεις τοίχο. Ναι είναι υπέροχο και ρομαντικό να επιστρέφεις κάπου όπου νιώθεις οικεία, όμως εντελώς αντιπαραγωγικό αν αισθάνεσαι ότι αυτό δεν αποτελεί αρωγός στη ζωή σου γενικά. Γιατί όπως και να το κάνουμε η επιστροφή στο παλιό είναι βολική , το γνωρίζεις , δεν περιέχει ρίσκο και βεβαίως σου δίνει την εντύπωση ότι ούτε η άλλη πλευρά μπορεί να σε ξεπεράσει. Θα κλείσω με αυτό που είπε ο Δαλάι Λάμα : ο ορισμός της τρέλας είναι να κάνεις τα ίδια λάθη ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Βέβαια, το τι είναι λάθος και τι σωστό, έχεις το δικαίωμα να το κρίνεις μόνο ΕΣΥ.
