Δημόσιο χρέος και ποσοτική χαλάρωση : Βίοι παράλληλοι
Η διευθέτηση του ελληνικού δημοσίου χρέους με τέτοιο τρόπο που να οδηγήσει τόσο το ΔΝΤ όσο και την ΕΚΤ στο να το χαρακτηρίσουν ως βιώσιμο, αναδύεται ως δεσπόζουσα προτεραιότητα και μονόδρομη προϋπόθεση για να ενταχθεί η ελληνική οικονομία στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.
Γράφει για το npress.gr ο Χρήστος Μιάμης
Χωρίς την λήψη συγκεκριμένων μεσοπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου χαρακτήρα μέτρων, που θα καθιστούν την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους εφικτή από το ελληνικό κράτος, προβάλλει ως το πλέον πιθανό ενδεχόμενο τόσο η μη περαιτέρω συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα όσο και η άρνηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να εντάξει την ελληνική οικονομία στο QE, καθώς η τελευταία, δεν θα πληροί τα απαραίτητα κριτήρια για να καταστεί εφικτή μια τέτοια εξέλιξη.
Ταυτόχρονα, η μη διευθέτηση του δημοσίου χρέους με την συνεπακόλουθη μη ένταξη στο QE, αφαιρεί τη δυνατότητα από την ελληνική οικονομία να εξέλθει στις αγορές και να δανειστεί με επιτόκια που δεν θα είναι τουλάχιστον απαγορευτικά. Αυτό το γεγονός θα εκβάλλει με μια αλληλουχία αρνητικών συνεπειών στο σώμα της πραγματικής οικονομίας καθώς θα συμπαρασυρθούν οι τράπεζες και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις σε μια λιμνάζουσα κατάσταση οικονομικής στασιμότητας, που θα απομακρύνει όλο και περισσότερο τον ενδεχόμενο ενός “ανοικτού ορίζοντα” για την ελληνική οικονομία.
Οι οικονομικές απολήξεις είτε του θετικού είτε του αρνητικού σεναρίου είναι προφανείς. Όπως προφανές είναι, πως τα όποια οικονομικά παράγωγα για την Ελλάδα, είναι και θα συνεχίσουν να είναι αποτέλεσμα πολιτικής διαπραγμάτευσης μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ, με την Ελλάδα να αναμένει και να ελπίζει να επικρατήσει το λιγότερο επώδυνο σενάριο.
Σε κάθε περίπτωση, η με κάποιο τρόπο διευθέτηση του ελληνικού δημοσίου χρέους αποτελεί αδήριτη ανάγκη για την ελληνική κυβέρνηση, καθώς αν κάτι τέτοιο δεν επιτευχθεί με πολιτική απόφαση της Γερμανίας την οποία θα αποδεχθεί σιωπηρά και το ΔΝΤ, τότε πρέπει να θεωρείται εξαιρετικά πιθανή η ανάφυση ενός σεναρίου πολιτικής κρίσης στην χώρα, που έλλογα θα επιδράσει με πολυδιάστατους τρόπους και στο οικονομικό πεδίο.
Το Eurogroup της 15ης Ιουνίου δεν είναι η τελευταία ευκαιρία για την ελληνική κυβέρνηση στο να επιτύχει μια βιώσιμη λύση για το ελληνικό ζήτημα, ωστόσο τα περιθώρια ελιγμών και αναμονής γίνονται όλο και πιο ανελαστικά.
