ΑΠΟΨΕΙΣ

Δεν είναι το πρόβλημα οι δημοσιογράφοι

Του Στέφανου Παραστατίδη

Χθες, έβλεπα στο Netflix μια παλιά ταινία ονόματι ‘Ανήθικη πρόταση’ με τους Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Γούντι Χάρελσον και Ντέμι Μουρ (ωραίο το κορίτσι). Ο πλούσιος Ρέντφορντ πρότεινε μία συμφωνία προς το ζευγάρι να κοιμηθεί με την Ντέμι Μουρ και να τους δώσει 1 εκ. δολλάρια. Το ζευγάρι ήταν σε οικονομική δυσκολία και δέχθηκε. Ας υποθέσουμε ότι πολλοί από εμάς δεν θα το δεχόμασταν και θα επικαλούμασταν τον ισχυρό ηθικό μας κώδικα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Αν όμως έναντι του ποσού υπήρχε η απειλή να σκοτώσουν το παιδί μας που μόλις είχαν απαγάγει; Μπορώ να προσθέσω πολλά ‘’αν’’ που μπορεί να έβαζαν τον καθένα από εμάς σε δίλημμα.

Ζητούμενο για την πολιτική δεν είναι η στοχοποίηση μίας εργασιακής ομάδας (σήμερα είναι οι δημοσιογράφοι, αύριο οι ιατροί κτλ) αλλά το θεσμικό πλαίσιο που θα προστατεύει τον εργαζόμενο από τις κάθε λογής εξαρτήσεις. Εύκολα μπορεί να στιγματιστεί ή να κριθεί με ευκολία ένας νέος δημοσιογράφος που αναζητεί τα προς το ζην και εκβιάζεται είτε με υποταγή είτε με απομάκρυνση.

Όχι, δεν λειτουργούν αντιδεοντολογικά όλα τα ΜΜΕ, ούτε βεβαίως αναζητούμε την αντικειμενικότητα των όσων εκφράζουν. Είναι όμως η πρώτη φορά που δεν υπάρχει μία ισορροπία απόψεων, όπως υπήρχε παλαιότερα μεταξύ των λεγόμενων προοδευτικών και συντηρητικών μέσων. Και πλέον τούτο συνιστά ζήτημα δημοκρατίας, που προφανώς δεν αντιμετωπίζεται με ατυχή βιντεάκια κ κομματικές tv, λες και είμαστε στον προηγούμενο αιώνα.

Αυτά προφανώς ισχύουν και σε άλλους τομείς και ορίζουν την δημοκρατία μας -όπως συνηθίζω να λέω- ως ‘’κλειστή’’. Ζητούμενο για την πολιτική είναι η δημιουργία θεσμικού πλαισίου που θα αποτρέπει την οποιαδήποτε πληρωμή με αδιαφανείς όρους -δεν επενδύεις στο ήθος ή στην εντιμότητα του Ανθρώπου (ως είδους) αλλά δημιουργείς εκείνο τον θεσμό που υπηρετεί αδιάκριτα τη διαφάνεια. Τα υπόλοιπα αφορούν στη δικαιοσύνη.

Ας δούμε τα πράγματα και από μία αυτοκριτική ματιά. Την αλλαγή δεν θα έπρεπε να την προσμένουμε από την πολιτική αλλά να την αιτούμαστε. Δεν περιμένεις, με όρους τυχαιότητας, τον δίκαιο πολιτικό αλλά διεκδικείς ως οργανωμένη κοινωνία. Θέλουμε όμως να αλλάξουμε;

Αν, σήμερα, μία εφημερίδα -ορθώς-διαμαρτύρεται διότι δεν είχε πρόσβαση στο οικονομικό πακέτο, τότε θα έπρεπε η ίδια εφημερίδα να διαμαρτύρεται όταν έπαιρνε παραπάνω χρήματα από μία προηγούμενη φιλικά διακείμενη κυβέρνηση εις βάρος των υπολοίπων. Το συμπέρασμα είναι ότι οι ίδιοι, κατά μία έννοια, υποστηρίζουμε την αναπαραγωγή του ίδιου μοντέλου, δίνοντας την ευκαιρία στην εξουσία να μας διατηρεί διχασμένους και εξαρτημένους.

Πηγαίνοντας στην πολιτική ουσία του ζητήματος:

1) Η διαχείριση των 20εκ ευρώ προς τα ΜΜΕ έγινε με απευθείας ανάθεση προς ιδιωτική εταιρία (η αμοιβή του 3% είναι 600.000 ευρώ). Επιχείρημα υπέρ της απευθείας ανάθεσης η αποτελεσματικότητα λόγω επείγουσων συνθηκών (COVID-19). Δεν μας καλύπτει το επιχείρημα, αφήνει οσμή διαφθοράς και δρα ως αρνητικός καταλύτης έναντι της αποτελεσματικότητας.

2) Μέσω της ιδιωτικής εταιρίας παρακάμπτεται η Διαύγεια. Ενώ σε αντίθετη περίπτωση το υπουργείο θα όφειλε να αναρτήσει το πλαίσιο διανομής των χρημάτων. Παύει η λογοδοσία.

3) Η σύμβαση με την εταιρία και τα παραδοτέα (κριτήρια, ποσά, δαπάνες για το περιεχόμενο) είναι δημόσια έγγραφα κ οφείλουν να βγουν στο φως της δημοσιότητας. Είναι ζήτημα διαφάνειας.

4) Τα πραγματικά πολιτικά προβλήματα της χώρας είναι η κατάταξή μας σε ζητήματα ανεξαρτησίας του τύπου, όπου είμαστε ουραγοί στην 65η θέση. Αντίστοιχα, ουραγοί είμαστε και στον δείκτη αντίληψης διαφθοράς της διεθνούς διαφάνειας, μαζί με τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και την Ουγγαρία.

5) Διαφάνεια-λογοδοσία-δημοκρατία -αυτά θα διαφυλάξουν την κοινωνική συνοχή στα δύσκολα επόμενα χρόνια. Όχι το επιλεκτικό μοίρασμα των χρημάτων και η εξαγορά συνειδήσεων.

Related Articles

Αφήστε μια απάντηση

Back to top button