Από το ΓΑΠ στον Κυριάκο: Λιθοβολήστε με, αλλά παρακαλώ, βρείτε μου έναν καλό λόγο

Γράφει η Κατερίνα Παρρά

Είδα ένα σχόλιο χθες, του Θανάση Χειμωνά, για ένα εξωφρενικό ανθρώπινο υποείδος: αυτό του ΓΑΠικού που στηρίζει Κυριάκο.

Επειδή ανήκω σε αυτό το ανθρώπινο υποείδος, σας παρουσιάζω προς εξέταση ένα τέτοιο δείγμα: εμένα.

• Οργανώθηκα στην ΠΑΣΠ και το ΠΑΣΟΚ ΤΟ 1986 με την εισαγωγή μου στα ΤΕΙ.
• Πριν το πτυχίο μου, με πήρε από τη νεολαία ο Μ. Νεονάκης μαζί του στον Τ.Ετεροδημοτών, διορισμένη αρχικά, εκλεγμένη στη συνέχεια.
• Το 1990 πήρα το πτυχίο μου και άνοιξα το πρώτο μου μαγαζί, συνεταιρικά με τον Θ. Μπίρλη, ιδρυτή της αλυσίδας μας. Φυσικά εκείνα τα χρόνια υπήρχαν διαθέσιμες κι άλλες επιλογές, όπως πχ να διοριστώ όπου ήθελα (καμιά φορά στα δύσκολα σκέφτομαι πως σήμερα θα ήμουν από χρόνια συνταξιούχος και θα είχα εξασφαλισμένο εισόδημα και περίθαλψη για μένα και τα παιδιά μου, τι την ήθελα την επιχειρηματικότητα σε μία χώρα που τη μισεί και διάφορα άλλα τέτοια. Αλλά οκ.)
• Στα Σημιτικά χρόνια του ΠΑΣΟΚ (-2004) δεν είχα σπουδαία κομματική παρουσία: μία σύντομη στον τομέα Επικοινωνίας με τον Ν. Αλευρά. Ωστόσο είχα ανοίξει και δεύτερο μαγαζί, είχα τα δύο μου πρώτα παιδιά, έκανα και μία εταιρία Β2Β με αναλώσιμα Οπτικών, ενώ είχε ήδη δημιουργηθεί η εταιρία του συζύγου μου, η Cardel S.A.- Integrated Access Solutions (1993), στην οποία είχα αναλάβει κάποια λίγα ελαφριά καθήκοντα.
• Το 2004 και ενώ άνοιγα το τρίτο μου μαγαζί στον Προμαχώνα Σερρών, παραμένοντας κομματικά βαριεστημένη και αδιάφορη, διαδέχεται τον Κώστα Σημίτη ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, ένας άνθρωπος για τον οποίο δεν γνώριζα και πολλά πέρα από τα κλασσικά. ´Ωχου, έλεγα, άιντα πάλι και τι θα ζήσουμε! Ίσως να χειροκρότησα χλιαρά τη δια βοής εκλογή του στη Νίκαια, αφού δεν μπορούσα να φανταστώ με τίποτα, πως αυτός ο άνθρωπος θα άλλαζε για πάντα την πολιτική μου σκέψη με δύο κινήσεις για τις οποίες χλευάστηκε και λοιδορήθηκε ανελέητα:

• τις εκλογές προέδρου από τη βάση και
• το άνοιγμα μέσω του ψ. Επικρατείας σε Μάνο/ Ανδριανόπουλο & Ανδρουλάκη/ Δαμανάκη.

Έτσι άρχισα σιγά σιγά να τον μελετάω, να τον αποκωδικοποιώ και να μετατρέπομαι σταδιακά σε χάρε κρίσνα, όπως μας λέει ο φίλος μου ο Γ.Π.

• Εν τω μεταξύ και ως το 2009 έκανα το τρίτο μου παιδί, ένα τέταρτο κι ένα πέμπτο μαγαζί, οπότε χρόνος για σοβαρή κομματική ενασχόληση ουσιαστικά δεν υπήρχε.
• Το μετά ήταν το μετά και το 2011 ήταν το 2011, με την 11η/11/ 2011 να με στέλνει στα τάρταρα της απογοήτευσης και της ματαίωσης όλων όσων πίστεψα πως ακόμη και μέσα από την κρίση, ιδιαίτερα μάλιστα μέσα από την κρίση, μπορούσαν να συμβούν: από τη διαφάνεια, τον ψηφιακό μετασχηματισμό, το νοικοκύρεμα και τον εξορθολογισμό του κράτους, ως την αποδόμηση του πελατειακού κράτους, την κατάργηση του σταυρού προτίμησης και ένα δικαιότερο αν όχι δίκαιο φορολογικό σύστημα.
• Το 2012, ανόρεχτα στηρίζω το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές (κατέβαινε στη Β Αθήνας ο Γ. Ραγκούσης και εντάξει είχαμε διαφωνήσει για το δημοψήφισμα, αλλά για μένα παρέμενε και παραμένει πρωτεργάτης του ΓΑΠ στο μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης του, οπότε είχα έναν ας πούμε προσωπικό λόγο).
• Το 2013 κατά τη διάρκεια μιας προσυνεδριακής διαδικασίας αποχωρώ οριστικά απ το ΠΑΣΟΚ (οι φίλοι μου ξέρουν και την ακριβή χρονική στιγμή).
• Ακολουθεί το σύντομο πέρασμα από τη ΔΡΑΣΗ (τα έχω ξανά διηγηθεί αυτά).
• Το 2015 έρχεται η ενεργή ανάμιξη μου στο κίνημα του Παπανδρέου (μέχρι και στις εκλογές κατέβηκα, στη Β´ Αθήνας: κάθοδος-παρωδία). Μάλιστα την ημέρα της ιδρυτικής διαδικασίας που ήταν αμέσως μετά την πρωτοχρονιά, βρισκόμασταν στην Κρήτη, για να διασκεδάσουμε λίγο το πένθιμο από την πρόσφατη απώλεια του πεθερού μου κλίμα στο πατρικό. Αυτό δεν μας εμπόδισε να οδηγήσουμε ως το Ηράκλειο, να πάρουμε ένα αεροπλάνο, να νοικιάσουμε ένα αυτοκινητάκι, να πάμε στην τελετή ίδρυσης και να συνυπογράψουμε. Μετά φύγαμε, πήγαμε ήσυχα στο αεροδρόμιο και πετάξαμε πίσω για την Κρήτη, για να μαζέψουμε την οικογένεια και να γυρίσουμε να ριχτούμε στη μάχη: όχι τόσο της επιτυχίας του πολιτικού εγχειρήματος, αλλά της αποφυγής των δεινών που προβλέπαμε πως θα ακολουθούσαν. Λεπτομέρεια, αλλά ενδεικτική του πόσο πολύ.
• Μετά την εκλογική συντριβή, ακολούθησε ως ήταν αναμενόμενο, η επαγγελματική μας αποσταθεροποιηση. Η χώρα βάδιζε πλέον στο δρόμο που χάραξε η κακομαθησιά του λαού σε συνδυασμό με τον οπορτουνισμό των πολιτικών του εκπροσώπων. Δεν νομίζω να αποτιμηθεί ποτέ όλη η ζημιά που έγινε εκείνη την περίοδο. Υπήρξαν κάποια νούμερα, αλλά δεν απηχούν πλήρως την πραγματικότητα, καθώς δεν μπορούν να ενσωματώσουν τις απώλειες των επόμενων ετών. Ολες τις χαμένες ευκαιρίες, όλο τον χαμένο κόπο, που σε ένα νορμάλ οικονομικό περιβάλλον θα έδιναν καρπούς και όχι το φιλί της ζωής στις πληγωμένες μας επιχειρήσεις.
• Στις εκλογές του Σεπτέμβρη του ίδιου έτους το Κίνημα δεν μετείχε με δικά του ψηφοδέλτια.
• Πολύ αργότερα, κι αφού είχαν προηγηθεί κάποιες -αποτυχημένες- προσπάθειες επανασύνδεσης με το κλασικό ΠΑΣΟΚ, σημειώθηκε η χρονική στιγμή που ήρθαν σε συννενόηση όλοι όσοι θα έπρεπε, τα ξέρετε, μην τα επαναλαμβάνω. Προσωπικά στήριξα το εγχείρημα εκείνο, με την ελπίδα ακόμη και διψήφιου ποσοστού όποτε πηγαίναμε σε εκλογές, μπας και γλιτώναμε από την άλωση μας από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως η αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν εμπιστεύτηκε την πρωτοβουλία της όσο θα έπρεπε, έκανε τα δικά της και το εγχείρημα φυλλορρόησε.

Εκείνο τον καιρό λοιπόν, είχα μια δυσάρεστη εμπειρία, μιας ανοιχτής διαδικασίας συνεννόησης για κάποια διαδικαστικά θέματα, εκπροσώπων των τεσσάρων δυνάμεων (ΠΑΣΟΚ – ΚΙΔΗΣΟ – ΔΗΜΑΡ – Πρωτοβουλία Πολιτών) σ ένα αμφιθέατρο στο Πνευματικό κέντρο του Δ.Αθηναίων. Ήταν αρκετά ανοιχτή, οπότε δεν θεωρώ πως αποκαλύπτω κανένα φοβερό μυστικό. Μάλιστα παρευρισκόταν και ο Θανάσης Χειμωνάς. Φάγαμε τέτοιο «ξύλο» σε κείνη τη διαδικασία από τους εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ, για την αποχώρηση του ΓΑΠ και τη δημιουργία του ΚΙΔΗΣΟ, που πήραμε και πακέτο για το σπίτι. Οι τέσσερις από τη δική μας πλευρά που βρισκόμασταν εκεί, επιδείξαμε απίστευτα ψύχραιμη και αξιοπρεπή στάση. Ακόμη απορώ και μας θαυμάζω γι αυτό. Χρειάστηκε βέβαια να μπήγω τα νύχια μου στο κάθισμα για συγκρατηθώ τουλάχιστον εγώ, αλλά τα καταφέραμε. Μόνο που τότε συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε κανένα μέλλον σε όλα αυτά. Η εσωτερική διάβρωση είχε προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό που δεν επρόκειτο να υπάρξει σύγκλιση και επανένωση εις τον αιώνα τον άπαντα. Τότε ήταν που αποφάσισα να απομακρυνθώ σταδιακά από κάθε κομματική δραστηριότητα, να μείνω σπιτάκι μου και να ψηφίζω ανάλογα με βάση το τι θεωρώ καλύτερο κάθε φορά (άλλωστε ξεκινούσαμε το portal, το “workenter” και σκάρωνα και την “open crete”, δυο ακόμη εγχειρήματα που απαιτούσαν χρόνο). Και το έκανα.

Στις τελευταίες εκλογές, έκρινα καλύτερο να ψηφίσω για την αυτοδυναμία του Κ. Μητσοτάκη. Η χώρα δεν θα άντεχε άλλες περιπέτειες. Η επαγγελματική μου ταυτότητα μου το υπενθύμιζε καθημερινά. Χρειαζόταν άμεσα μία σταθερή και σοβαρή διακυβέρνηση, ακόμη και αν δεν μας έβρισκε καμία άλλη συμφορά.

Στη Νέα Δημοκρατία δεν μπορώ να ενταχθώ, για να προλάβω ένα τέτοιο ερώτημα, γιατί για το τρίπτυχο Πατρίδα-θρησκεία-οικογένεια έχω τις δικές μου απόψεις, που απέχουν έτη φωτός από του μέσου νεοδημοκράτη. Αλλά και πίσω δεν μπορώ να γυρίσω. Για την ακρίβεια είμαι στο όριο να μετανιώσω και όλη την προηγούμενη κομματική μου διαδρομή κυρίως λόγω του μπούλινγκ που έχω δεχθεί, αρχικά για την επιλογή μου του ΓΑΠ και τώρα για τον Κυριάκο.

Εδώ είμαι λοιπόν, μόλις διέτρεξα ενώπιον σας όλη την επιχειρηματική και κομματική μου πορεία. Μπορείτε να με λιθοβολήσετε άφοβα. Μόνο σας παρακαλώ, αν έχετε, δώστε μου έναν καλό λόγο γι αυτό.

ΥΓ. Ο Θ.Χ, είναι και θα παραμείνει για μένα εξαιρετικά συμπαθής.