Αμβούργο, όπως… Αθήνα

Η ακηδία του -εγχώριου-  κυρίαρχου δημοσιογραφικού λόγου, που δεν μπορεί ή δεν θέλει να υπερβεί τα όρια ενός εύπεπτου πρωτογονισμού, αντιμετώπισε την σύγκρουση στο Αμβούργο μεταξύ των διαδηλωτών και των δυνάμεων καταστολής, ως την πυρπόληση ενός κάδου απορριμμάτων στο κέντρο της Αθήνας. Δείγμα άγνοιας ή «δημοσιογραφικό» απόσταγμα στράτευσης ;

γράφει ο Χρήστος Μιάμης για το Npress.gr

Η μόνη ανησυχία των εγχώριων ΜΜΕ ήταν οι «μπαχαλάκηδες»,  που διατάραξαν την θαλπωρή της οργουελιανής κανονικότητας , που εκπροσωπήθηκε επάξια είναι αλήθεια, από τα περιφερόμενα σαρκία των διεθνών πολιτικών και οικονομικών ελίτ, που σε περιβάλλον εργαστηρίου, αποφάσισαν για το μέλλον των ανθρώπων σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο.

Το ότι στα δήθεν απρόσβλητα λημέρια της τραγελαφικά ηθικοπλαστικής αν και άγριας εκδοχής του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, την Γερμανία, οι πολίτες του Αμβούργου με μαζικές διαδηλώσεις –άνω των 100.000 ανθρώπων- σύμφωνα με τα «αξιόπιστα» στοιχεία της Γερμανικής αστυνομίας δεν εκχώρησαν σε κανέναν το δικαίωμα τους να κυκλοφορούν ελεύθερα στην πόλη τους, δεν βρέθηκε λίγο μελάνι ούτε για μια ελάχιστη αναφορά.

Τα εγχώρια ΜΜΕ αλλά και τα Γερμανικά, εξάλλου η μικρόνοια δεν έχει σύνορα , επικεντρώθηκαν στις μαζικές εισροές «μπαχαλάκηδων» από όλη την Ευρώπη στο Αμβούργο, χωρίς να το αντιληφθεί ! η άρτια οργανωμένη και τεχνολογικά αξεπέραστη Γερμανική αστυνομία, γιατί προφανώς οι χιλιάδες του black block, έφτασαν στα Γερμανικά αεροδρόμια με ακριβά κοστούμια και ταμπελάκια G20.

Το ότι το Γερμανικό κράτος και ο δήμαρχος του Αμβούργου επέλεξαν σε μια από τις πιο ριζοσπαστικές γειτονιές της πόλης με πλούσια πολιτική και πολιτιστική δράση να μεταφέρουν την Σύνοδο του G20, σε μια επίδειξη δύναμης που κατέληξε σε εκκωφαντικό φιάσκο, δεν άξιζε ούτε της ελάχιστης αναφοράς από την «σοβαρή» δημοσιογραφία.

Γιατί η σοβαρή δημοσιογραφία ασχολείται μόνο με τις αποφάσεις των κυρίαρχων και όχι με τα ανάγκες των ανθρώπων. Οι ανάγκες των ανθρώπων είναι λαϊκισμός ενώ οι αποφάσεις των ελίτ είναι η μεσσιανική αλήθεια. Μόνο που αγνοούν ή απλά δεν κατανοούν, οι «σοβαρές γραφίδες» ότι οι κοινωνικές εκρήξεις δεν συνιστούν εξαγώγιμο προϊόν, αλλά ενδημική, εσωτερική λειτουργία ενός συστήματος που στην Γερμανία όπως και στην Ελλάδα, στο Αμβούργο όπως και στην Αθήνα, ξερνά κρίση, φτώχεια και καταπίεση.

Μερικές φορές και κοινωνικές εκρήξεις, που σπάνε την φωταγωγημένη βιτρίνα της επίπλαστης ευημερίας, αποκαλύπτοντας το εύρος της βαρβαρότητας.