Γράφει η Νάσια Χρυσικού
Η ιστορία του Κουνκούς, του γάτου πρόσφυγα απ τη Μουσούλη, που αποχωρίστηκε την οικογένεια του στη Λέσβο, για να τους ξαναβρεί ένα χρόνο μετά, στη Νορβηγία είναι μια όμορφη ιστορία που συγκινεί, αλλά είναι και πολλά περισσότερα.
Η σύγχρονη Οδύσσεια του Κουνκούς έρχεται στη δημοσιότητα, σε μια στιγμή που η ανθρωπιά μας υποχωρεί σταδιακά μπροστά στα πρωτοσέλιδα της “απόβασης των προσφύγων” και τη θέση της παίρνει ο φόβος. Ο φόβος του επισκέπτη που τελικά ήρθε για να μείνει και να μοιραστεί απ τα δικά μας. Σε μια στιγμή που η μια μετά την άλλη οι χώρες υποδοχής, θέτουν στα στρογγυλά τραπέζια τα όρια τους σε αριθμούς και σφραγίζουν τα σύνορα στα “καραβάνια” των ανθρώπων. Τη στιγμή που οι εκπρόσωποι των λαών καλούνται να απολογηθούν στους ψηφοφόρους τους, για τη διαπραγματευτική τους τακτική και για το “φορτίο” που ανέλαβαν να σηκώσουν.
Είναι κοινή αίσθηση, το βλέπεις ακόμη και στους πιο μετριοπαθείς συνομιλητές ότι η εικόνα του πνιγμένου Αϊλάν αρχίζει σιγά σιγά να ξεθωριάζει και οι κανονικότητες μας να επανέρχονται, να οριοθετούν, να μετράνε κεφάλια. Και αναμενόμενο είναι, δεν εκπλήσσει κανέναν το φαινόμενο, ούτε η αίσθηση της ιδιοκτησίας των ιθαγενών και η καχυποψία τους απέναντι στους “εισβολείς”. Έτσι λειτουργούν από καταβολής οι οργανωμένες κοινωνίες και οι ισορροπίες δεν είναι πάντοτε ούτε εύκολες ούτε αυτονόητες.
Δεν είναι άλλωστε δουλειά του γάτου μας να λύσει αυτά τα θέματα με το ταξίδι του. Δουλειά του είναι να μας υπενθυμίσει ότι αυτοί οι άνθρωποι, τα “καραβάνια” άλλως, έζησαν κάποτε σε οργανωμένες κοινωνίες σαν τις δικές μας, είχαν παιδιά, γατιά, σκυλιά και λουλούδια στον κήπο τους, πριν πάρουν τους δρόμους και αλωνίσουν τις θάλασσες. Η ιστορία του Κουνκούς είναι μια ιστορία απ τον πόλεμο ,και έχουμε και εμείς πολλές τέτοιες να θυμόμαστε ,απ αυτές που μας έλεγαν οι παππούδες μας και που μας άρεσε ν ακούμε. Ειδικά όταν γύριζαν σώοι στο σπίτι .
Καλώς αντάμωσες λοιπόν Κουνκούς .
