Η ώρα της κρίσης
Γράφει η Κωνσταντίνα Χανταμπάκη
Οι περισσότεροι στο άκουσμα ενός σχολίου που δεν εμπεριέχει θαυμασμό στο πρόσωπο μας το εκλαμβάνουμε ως επίθεση και λειτουργούμε είτε με: α) αντεπίθεση : “Εσύ φταις που με ζηλεύεις Σε μισώ“, β)άμυνα : “Οκ εγώ φταίω. Με μισώ“.
Η εύκολη λύση είναι να απορρίπτουμε κάθε κριτικό σχόλιο ως αποτέλεσμα ζήλιας και κακοπροαίρετης επίθεσης . Είναι η πιο αποτελεσματική άμυνα απέναντι σε μια αλήθεια που μπορεί να μας πειράζει περισσότερο από την ίδια την κριτική. Όσο και αν εκλογικεύσεις τις προθέσεις του άλλου, κάτι σε πιάνει εκείνη την στιγμή λες και έχεις καταπιεί ένα τέρας που σου λέει ότι όλοι σε μισούν. Μα ερωτώ, αν όλοι σε μισούσαν και ήθελαν το κακό σου γιατί θα σπαταλούσαν το χρόνο τους για να σε βοηθήσουν με ένα κριτικό σχόλιο; Μήπως θα έπρεπε να προβληματιστείς αν ζεις σε ένα σύμπαν από μονόκερους και μόνιμα κομπλιμέντα; Γιατί αυτό σημαίνει πως είτε οι γύρω σου δεν δίνουν αρκετή σημασία στα καμωματά σου ώστε να σχηματίσουν μια ολοκληρωμένη άποψη εκεί που ξεφεύγεις είτε η ικανότητα σου να ακούς όσα έχουν να σου πουν είναι ανεπαρκής.
Όπως και να το κάνουμε , η κριτική είναι κάτι που το χρειαζόμαστε , όπως τη δεύτερη γνώμη όταν μαγειρεύουμε και θέλουμε να δούμε αν το παρακάναμε με τα μπαχαρικά. Η αυθεντική κριτική όσο και αν μας πονάει έχει να προτείνει κάτι ,μας σπρώχνει σε ένα καλύτερο μέλλον.
Βέβαια πρέπει να εξασκηθούμε στο πώς να την δεχόμαστε με αξιοπρέπεια και λιγότερα duckface. Η καλύτερη λύση είναι να πάρουμε μια βαθιά ανάσα απορρίπτοντας όλες τις πρώτες απαντήσεις και χειρονομίες που μας έρχονται στο μυαλό. Έτσι θα έχουμε χρόνο με ηρεμία να εκτιμήσουμε ρεαλιστικά τη γνώμη του άλλου.
Φυσικά υπάρχει και η ύπουλη κριτική μέσω αθώων παρατηρήσεων ή συμβουλών που στην ουσία κρύβουν κάτι σκοτεινό. Στην περίπτωση που δεν είναι η ιδέα σου η καλύτερα λύση είναι η απάθεια στα όρια του κώματος. Ναι σωστά διάβασες. Γιατί σκοπός αυτής της κριτικής είναι να σε εκνευρίσει και να σε κάνει να φανείς ο τρελός της υπόθεσης. Κάνε εξάσκηση του poker face σου στον καθρέφτη ή ότι άλλο σε ηρεμεί για να μην παρασυρθείς σ’ αυτό το παιχνίδι του παραλογισμού. Όταν ο αντίπαλος διαπιστώσει ότι η τεχνική του δεν πιάνει , θα αναγκαστεί να σε αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο είτε να βρει άλλο στόχο.
Ακόμα και όταν πιστεύεις ότι το σχόλιο που δέχτηκες ήταν καλοπροαίρετο δυσκολεύεσαι να το χωνέψεις. Στην περίπτωση αυτή καλό είναι να κάνεις μια εκ βαθέων ανάλυση προκειμένου να ανακαλύψεις τι σε κάνει ευέξαπτο. Μήπως θέλεις απελπισμένα να σε αγαπούν όλοι; Μήπως τα νεύρα σου στην κριτική των φίλων σου για κάποια σου επιλογή εκφράζουν αμφιβολίες που είχες ήδη; Ακόμα και έτσι έχουν τα πράγματα κανένα πρόβλημα. Είναι απολύτως αποδεκτό να κάνεις κάπου λάθος γι’ αυτό οφείλεις στον εαυτό σου κατανόηση και επιείκεια.
Μάλλον ήρθε η ώρα να κάνεις την αυτοκριτική σου για το πώς δέχεσαι την αυτοκριτική . Η κριτική είναι σαν τον σαρκασμό και τα αστεία. Αν μάθεις να τη δέχεσαι , τότε δικαιούσαι και εσύ να την ασκείς (σωστά) στους άλλους. Ας ξεκινήσει λοιπόν το ‘’κριτικό’’ γλέντι!!!
