Γράφει η Πωλίνα Ανύφτου
Μια κοινωνία που της αρέσει να ζει το μυστήριο, την αγωνία, να ζυγίζει μυστικά και να αφήνει πολλά ερωτήματα να απαντηθούν μόνο από εσωτερικές ενδοσκοπήσεις και αναλήψεις ψυχών. Το θέμα μας σήμερα είναι οι εξωσυζυγικές σχέσεις, γιατί επιλέγουμε να βιώνουμε, και γιατί αφήνουμε τους εαυτούς μας να βιώσουν μια σχέση απαγορευμένη;
Στη σύγχρονη κυπριακή κοινωνία οι αιτίες είναι πάρα πολλές ξεκινώντας από το μακροχρόνιο των δεσμεύσεων που συνήθως μετά από μακρά περίοδο σχέσης οδηγούν σε γάμους, ο ναρκισισμός της πατριαρχικής δομής της κοινωνίας που ουσιαστικά δίδει στον άντρα το προβάδισμα να αξιώνει εξωσυζυγικές σχέσεις και μετέπειτα η συμπεριφορά της σημερινής γυναίκας στην Κύπρο που είτε παραμένει μια όψιμη αντιγραφή της μητέρας της είτε εφαρμόζει τη σύγχρονη ηθική που όμως απαιτεί και ανταλλάγματα.
Στο παρόν άρθρο δεν θα ασχοληθώ με το μεμπτό ή όχι των εξωσυζυγικών σχέσεων θα ασχοληθώ με μια ανάλυση του ανδρικού και γυναικείου στάτους μέσα από την εμπειρία μου από το οικογενειακό δίκαιο και ως παρατηρητής σε πολλά συνέδρια ψυχολογίας. Στην Κύπρο η ύπαρξη της μονογαμίας στη σύσταση της οικογένειας εγκαινιάστηκε από την Εκκλησία, μα σε καμία περίπτωση δεν κατάφερε να δαμάσει τον οθωμανικό δεσποτισμό της ανδρικής φιλολογίας και ψυχοσύνθεσης. Η μακρά διάρκεια της Οθωμανικής κουλτούρας επηρέασε το νησί τόσο ως προς τη σχέση της γυναίκας με τον άνδρα όσο και ως προς το ζήτημα της μονογαμίας, και εξηγούμαι:
Η Κύπρος καίτοι είναι από τις λίγες χώρες παγκοσμίως όπου οι γυναίκες είναι σε πτυχία ανώτερες από τους άνδρες, εντούτοις στερούνται προσδοκίας σε ανέλιξη λόγω των χαμηλών προσόντων σε πείρα και δραστηριότητα, μιας και δύσκολα στην Κύπρο θα δεις μια Κύπρια πρόεδρο μεγάλης εταιρείας, μια Κύπρια σε αρχηγική θέση, δύσκολα θα δεις μια Κύπρια υπουργό ή αρχηγό κόμματος που να δέχεται βολές όχι ως προς τα προσόντα της αλλά θα δέχεται σεξιστικές βολές που θα έχουν να κάνουν με τη σεξουαλικότητα της (όχι τη θηλυκότητα της, μιας και η θηλυκότητα δεν είναι γνώριμη στους Κύπριους άντρες ώστε να τη διαχωρίσουν από το σεξουαλικό υποκείμενο) και κατά δεύτερο όσον αφορά την εμφάνιση της. Οι πλείστες γυναίκες που ανέρχονται είναι γόνοι οικογενειών, ή έχουσες πολύ χρήσιμες ανδρικές πλάτες που μπορούν να τερματίσουν κάθε ανάλογη βολή. Η άποψη αυτή για τη γυναίκα αντικατοπρίζει ένα μεγάλο ποσοστό της άποψης του Κύπριου άντρα, οτι η γυναίκα έχει θέση ως σεξουαλικό υποκείμενο, και μάλιστα δεν δύναται να είναι και το μόνο που τον συγκινεί.
Η σχέση αυτή του άνδρα με τη γυναίκα έχει την προέλευση της από τη μητρική ένσαρκον οικονομία της μητρικής αγάπης που βιώνει από το σπίτι όπου εκπαιδεύεται να προσδοκεί ότι η γυναίκα πρέπει, οφείλει αλλά και είναι εις θέσιν να δεχθεί τις βλέψεις του ως σεξουαλικό υπόστρωμα στην αναγωγή και ανύψωση του ναρκισισμού του στον περίγυρο, στην ανδρική ομήγυρη της οικογένειας και στους άλλους άνδρες γνωστούς του. Ως εκ των ωσάνω θα ήθελα να δηλώσω χωρίς οιανδήποτε μομφή πως η όλη στάση απέναντι στη γυναίκα και το γεγονός ότι ο άντρας ακμάζει σε περιόδους μίας ή πολλαπλών εξωσυζυγικών σχέσεων έχει να κάνει με τη σχέση με τη μητέρα του. Πολλάκις ο άνδρας δεν αφήνεται εως και σε μεγάλη ηλικία να απομακρυνθεί από τα πιστεύω, τις απόψεις και τις θέσεις τις μητέρας του. Ναι, μεν αναπαράγει τις εικόνες που είχε στο σπίτι όπου η μητέρα του ήταν γυναίκα, παραδουλεύτρα του άντρα της, μητέρα των παιδιών του, εξιλαστήριο θύμα στο μεθύσι του και κακοποιημένη είτε κυριολεκτικά είτε με λεκτική βία, αλλά ποτέ δεν παύει σε όλες τις εξωσυζυγικές σχέσεις ο άνδρας να αναζητά το μητρικό συγκινησιακό καθεστώς.
Και τις πλείστες φορές αυτό το βιώνει με εξωσυζυγικές σχέσεις που επιφέρουν το ίδιο αποτέλεσμα με αυτό της μητέρας του (παραστατικά) δια των παιδιών εκτός γάμου, διά μιας ή περισσοτέρων μακροχρόνιων εξώγαμων σχέσεων (συνεχίζεται….)
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΦΟΥ
