Γράφει ο Γιάννης Μπέκος
Με τις γραφές του Δ.Σολωμού ξαναβρισκόμαστε για πολλοστή φορά. “Ο Τσίπρας μας πρόδωσε”, το ακούω όλο και περισσότερο τις τελευταίες μέρες μπροστά στα μικρόφωνα, απ τους αγρότες, τους επιστήμονες, τους ελεύθερους επαγγελματίες. Η προδοσία είναι κουβέντα βαριά, αντίστοιχα όμως βαριές ήταν και οι προσδοκίες, και αυτές τις προσδοκίες κάποιοι τις καλλιέργησαν και τις καλλιεργούν για χρόνια. Μπορεί να πει κανείς, ότι είναι και το μοναδικό πράγμα που αφθονεί σ’ αυτή τη χώρα .
Οι προεκλογικές υποσχέσεις που εξανεμίζονται δεν μας προέκυψαν βεβαίως τώρα, είναι “γνωστές” από τα παλιά. Να θυμηθώ το ανέκδοτο με τον πολιτικό και το γραμματέα του σε περιοδεία ή και το άσμα απ τα ΑΓΡΟΤΙΚΑ (1975) που ναι και επίκαιρο “ Ήρθε ο βουλευτής στο χωριό, βόλτες από κει και από δω -μοιράζει υποσχέσεις στους αγρότες, θα σας γλιτώσουμε από τη δυστυχία, νερό θα φέρουμε θα φτιάξουμε σχολεία κι όσο για τα φτωχά κορίτσια σας, γαμπρούς εμείς θα βρούμε“. Με μια ειδοποιό διαφορά, που εξηγεί ίσως και τη σφοδρότητα των αντιδράσεων σήμερα, δεν δόθηκαν πάντα σε συνθήκες οριακές, ούτε σε απεγνωσμένους.
Αυτό αποτέλεσε και την μεγαλύτερη έκπληξη μου ως υποψήφιο πριν λίγο καιρό. Η ευκολία με την οποία υποψήφιοι του κυβερνώντος σήμερα κόμματος, μοίραζαν δεξιά και αριστερά συντάξεις και μισθολογικές αυξήσεις. Ήταν πραγματικά εκπληκτικό, διότι γνώριζα και γνώριζαν πως δεν υπήρχαν τέτοιες δυνατότητες σε μια οικονομία καθημαγμένη και υποβασταζόμενη, παρόλα αυτά πλειοδοτούσαν σε ταξίματα. Και σήμερα είναι απολογούμενοι σε μια κοινωνία εξοργισμένη, αλλά η ζημιά έγινε και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Και χρόνο δεν είχαμε ούτε έχουμε. Ο πιο σύντομος δρόμος για την εξουσία είναι η υπόσχεση, δεν απαιτεί ούτε προγράμματα ούτε επιχειρήματα, αλλά είτε αφελώς, είτε συνειδητά ορισμένοι παραβλέπουν ότι εκτός από κοντά ποδάρια, το ψέμα φέρνει γρήγορα και σηκωμένα χέρια, όταν τα περιθώρια είναι τόσο ασφυκτικά.
Πέντε και πλέον χαμένα χρόνια που κάνουμε κύκλους γύρω απ τον εαυτό μας, που αναλωνόμαστε στις ίδιες ρητορικές και παρακολουθούμε το ίδιο έργο. Απ’ το δεν συναινώ στο λάθος και τα Ζάππεια του κ. Σαμαρά, στο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Πέντε χρόνια που εναλλάσονται οι επιβαίνοντες στα ελικόπτερα που ετοίμαζαν για τους προηγούμενους. Πέντε χρόνια που η κοινωνία βυθίζεται και τα μέτρα πληθαίνουν, γιατί πρέπει να κάνει καθένας το κομμάτι του και να καταγραφεί σε θώκους. Και θυμώνω, και φοβάμαι ότι και σήμερα ακόμη κάποιοι άλλοι περιμένουν τη σειρά τους χωρίς να αναλογίζονται τις συνέπειες. Γιατί το αλήτες-προδότες-πολιτικοί κάποιοι το πέρασαν στη ζούλα και υπέδειξαν τους απέναντι αντί των προβλημάτων.
Πρέπει, έστω και τώρα, να βρούμε τρόπο να σταματήσουμε αυτό που μας σκοτώνει. Πρέπει να αντιληφθούμε επιτέλους πως δεν υπάρχουν περισσότερο “ψυχοπονιάρηδες” και λαοπρόβλητοι πολιτικοί, αλλά άνθρωποι με βούληση και ικανότητα να αλλάξουν κάποια πράγματα που μας κρατάνε πίσω, με ένα στοιχειώδες πρόγραμμα και ένα σχεδιασμό συγκεκριμένο που απαντά και συνυπολογίζει τις πραγματικότητες. Δεν θα δεχτώ ποτέ ότι οι υπόλοιποι λαοί προχωρούν, αναπτύσσονται, επενδύουν και εμείς δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε το ίδιο, και το δυναμικό έχουμε και τις δυνατότητες. Δεν γίνεται να παραμένουμε εσαεί εγκλωβισμένοι σ αυτόν το φαύλο κύκλο της αποθέωσης προ της κατακραυγής. Μας αποδυναμώνει και μας κοστίζει, κάθε μέρα και περισσότερο.
Ένα μονάχα πράγμα θα πω, σε όποιον και δικαίως σήμερα διαμαρτύρεται και διαδηλώνει. Την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθείς στην κάλπη να επιλέξεις ρώτησε τους. Μην αρκεστείς στην υπόσχεση, ρώτα το τρόπο, μέτρα τις συνθήκες και αν κάτι δεν σε πείθει να το προβάλεις και να απαιτήσεις περισσότερα. Εν τέλει, για τη δική σου ζωή αύριο θα νομοθετήσουν. Το δικαιούσαι αλλά και το οφείλεις στον εαυτό σου, για να μην ξαναπείς ότι σε πρόδωσαν, γιατί ως προδομένος τις συνέπειες δεν τις γλιτώνεις, ως συνδιαμορφωτής όμως αποφασίζεις και επιλέγεις για το μέλλον σου.
Το ‘χεις;
