-Γράφει ο Γιάννης Λούλης
Ξαφνικά, όλα τα κόμματα ανακαλύπτουν το… Κέντρο! Τούτο συμβαίνει σε ένα σκηνικό όπου το σύνολο του παθογενούς κομματικού πλαισίου απωθεί το εκλογικό σώμα, καθώς περίπου το 35% των ψηφοφόρων (αν όχι παραπάνω) αρνούνται να ταυτιστούν, έστω και προσωρινά, με κάποιο κόμμα! Ο ΣΥΡΙΖΑ υφίσταται σημαντική φθορά, διότι δεν έχει πείσει ότι μπορεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση, ενώ δεν διαθέτει ένα στοιχειώδες αφήγημα. Η ΝΔ, με νέα ηγεσία, κάπως συσπειρώνεται, αλλά τα ποσοστά της, την ώρα της υποτιθέμενης ευφορίας, δείχνουν σαφέστατη απουσία δυναμικής. Τα μικρότερα κόμματα δεν μπορούν καν να εισπράξουν ψήφο αποδοκιμασίας των μεγαλυτέρων. Αποδοκιμάζονται και αυτά! Το κομματικό σύστημα απωθεί.
Όλη τούτη η σπασμωδική και τακτικίστικη τυφλή βουτιά στη δεξαμενή του Κέντρου είναι προϊόν πανικού. Αποτελεί επικοινωνιακή φούσκα κακής ποιότητας για κόμματα, που πρέπει να αλλάξουν συθέμελα σε νοοτροπίες, συμπεριφορές και στη σπονδυλική στήλη του πολιτικού προσωπικού τους. Βλέπει κανείς βήματα στην κατεύθυνση αυτή; Τα λόγια περισσεύουν φυσικά, ενώ ηγεσίες και κόμματα στροβιλίζονται γύρω από τον ακίνητο εαυτό τους προσδοκώντας πως θα δελεάσουν κάποιους από τους δυσαρεστημένους, που συνωθούνται στον μεσαίο χώρο του πραγματισμού και του αυτονόητου.
Ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε (και πιθανώς είναι ακόμη) ένας πολύ καλός τακτικιστικής, σαφώς ικανότερος των ανταγωνιστών του. Όμως δεν είναι ηγέτης στρατηγικών επιλογών με καθαρούς στόχους, γερές βάσεις και ουσία. Στη συγκεκριμένη φάση είναι υπό το κράτος νέου σοκ, διότι οι ψηφοφόροι τείνουν να αποσύρουν ακόμη και την ανοχή τους, που του προσέφεραν τον Σεπτέμβριο. Προσπαθεί λοιπόν να κερδίσει πολιτικό εύρος με τακτικίστικες κινήσεις. Δύσκολα όμως πείθει ως συναινετικός. Όχι μόνο λόγω παρελθόντος. Αλλά πρωτίστως από τη στρατηγική αδυναμία του να κατανοήσει, ότι όφειλε να είχε διαμορφώσει μια κυβέρνηση κεντροαριστερού εύρους πάση θυσία. Έτσι, και οι τακτικισμοί του αποτελούν πλέον μάχη οπισθοφυλακών. Παράλληλα, το αφήγημά του για έξοδο από την κρίση δεν θα γίνει πειστικό, όταν κυβερνά «ενοχικά» και κάνει «καταναγκαστικά έργα». Έτσι, απλώς θα παραδέρνει στην πολιτική και οικονομική φουρτούνα.
Είναι καλύτερα τα πράγματα με τη ΝΔ; Σε σχέση με τη θλιβερή εικόνα της εσωκομματικής μάχης της, που έληξε πλέον, υπάρχει προφανώς βελτίωση. Όμως αυτή ανήκει μόνο στο πεδίο της ανακούφισης. Όχι της δυναμικής ελπίδας. Ούτε το να εμφανιστεί ο Μητσοτάκης κάπως «πιο κεντρώος» από τον υπερδεξιό Σαμαρά είναι κάτι εντυπωσιακό. Επίσης, το να δηλώνει «κεντρώος» επειδή έχει λιγότερο κρατικίστικα ένστικτα από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Άλλωστε, ένας πραγματικά «κεντρώος» δεν μπορεί παρά να είναι μετριοπαθής και συναινετικός. Αλλά βεβαίως, μεγάλο τμήμα του άρρωστου κόμματος της ΝΔ έχει ανατραφεί στις συγκρούσεις και στο μαξιμαλισμό της πόλωσης. Από την ώρα που ο νέος αρχηγός αδυνατεί να χαράξει μια στρατηγική statesman και επιλέγει ισορροπίες με τη δεξιά πτέρυγα, τότε όχι μόνο δεν θα πείσει ως «κεντρώος». Δεν θα πείσει ούτε ως ηγέτης.
Περνώντας στα μικρότερα κόμματα, κανένα από αυτά δεν διαθέτει μια συγκροτημένη στρατηγική ανοίγματος στον «μεσαίο χώρο». Κάθε ένα από αυτά έχει διαφορετικές προκλήσεις. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να γίνει κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με εκείνο που υπήρξε και κατάντησε. Αντ’ αυτού μεταμφιέζεται. Με υλικά, μάλιστα, του παρελθόντος! Το Ποτάμι υποτίθεται ότι ήταν κάτι «νέο». Έγινε όμως απλώς ένα αρχηγικό κόμμα. Ταυτόχρονα, άγεται και φέρεται από τις διακυμάνσεις στα αυτοκαταστροφικά καπρίτσια της ηγεσίας του. Γι’ αυτό που όντως αντιπροσωπεύει η Ένωση Κεντρώων, πάλι καλά εξελίσσεται. Όχι φυσικά διότι κάποιος την παίρνει ιδιαίτερα στα σοβαρά.
Έτσι, όλα τα κόμματα δικαίως απαξιώνονται. Υπάρχει μια κυβέρνηση που δεν πιστεύει σε αυτά που υλοποιεί. Υπάρχει μια αξιωματική αντιπολίτευση η οποία ετοιμάζεται να επαναλάβει την τυφλή έφοδο των αντιπολιτεύσεων, που αποτέλεσε τραγωδία για τη χώρα: Τη μη προσφορά στοιχειώδους συναίνεσης. Υπάρχουν νέα και παλαιά μικρά κόμματα, που όλα είναι ουσιαστικά παλαιολιθικά.
Ξαφνικά λοιπόν, εν μέσω της βαθύτατης κρίσης τους, τα κόμματα αντί να αναμορφωθούν εκεί που χωλαίνουν δραματικά, ανακαλύπτουν το άλλοθι του να προβάλλουν «κεντρώα χαρακτηριστικά». Ανακάλυψαν το επιτραπέζιο παιχνίδι «ανοίγομαι στο Κέντρο»! Φυσικά δεν ανοίγονται πουθενά. Επαναλαμβάνουν απλώς τον εαυτό τους. Ενώ ο ανταγωνισμός για το «μη χείρον» κορυφώνεται με παγερά αδιάφορους τους ψηφοφόρους.
Εφημερίδα Ημερησία
