Ένα βήμα πριν. Γράφει η Ελευθερία Ζαπαντιώτη

Ένα βήμα πριν … Ένα βήμα πριν τα Κυπριακά εδάφη που κατέκτησαν οι Τούρκοι… Μια γραμμή που μας χωρίζει…Πόσο λυπηρό… Νεκρές περιοχές … Νεκρά σπίτια στις κορυφές των οποίων κυματίζουν Τούρκικες σημαίες… Και δίπλα μας ένας Κύπριος φίλος μας περιγράφει τις στιγμές που έζησε λεπτό προς λεπτό όταν άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες βόμβες…. Οι πρώτες βόμβες εκφοβισμού… Ήταν αυτοί…. Αυτοί που τους έδιωξαν από τα ίδια τους τα σπίτια…. Αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τα εγκαταλελειμμένα τώρα σπίτια σε αυτή την όμορφη περιοχή…. Μια περιοχή γεμάτη από ζωντάνια…. Μια περιοχή όπου κυριαρχούσε η ομορφιά της φύσης… Και τωρα….. Και σήμερα…. Δεν υπάρχει τίποτα πια…. Ένας στρατιώτης φυλάει το σημείο μηδέν…. Το σημείο αυτό που χωρίζει αντί να ενώνει… Πόσο άδικο… Κ αύριο πάλι αυτός…. Μεταφέρει το μήνυμα στον επόμενο ότι δεν πρέπει να επιτρέψει την είσοδο σε κανέναν… Ξέρει άραγε γιατι; Είναι χαρούμενος; Αυτα και άλλα τόσα ερωτήματα γεννιούνται κοιτάζοντας μέσα από τα κυάλια …. Κοιτάζοντας την πελώρια έκταση που προβάλλουν στο βάθος τεράστια κόκκινα, γκρι και άσπρα κτίρια…. Γιατί; Δεν τολμάς να ρωτήσεις τον Κύπριο που έμενε κάποτε εκει …. Ακους μονο να σου λέει ” δεν πιστεύαμε οτι δε θα ξαναπάμε γιαυτο κ δεν πήραμε όλα τα πράγματά μας”. Με τόση θλίψη στα μάτια και πικρία στο λόγο να σου περιγράφει τις παιδικές εκείνες αξέχαστες στιγμές …. Νιώθει μονο την ανάγκη να μας πει πως αυτο που του αρεςε μετα ειναι η ποςοτητα παιχνιδιών που τους παρείχε το κράτος … Ήταν όντως παιδί… Κ αυτές οι στιγμές ήταν χαραγμένες στην ψυχή του … Σε αυτή την ψυχή που μας μιλάει σήμερα… Αυτή κ πόσες άλλες ψυχές μιλάνε με πίκρα γιαυτο το γεγονός ;;; Ας γινει κατι να απαλύνει τις ψυχές όλων αυτών …. Να βρουν τα σπίτια τους κ τις περιουσίες τους … Ας γινει κατι για όλους αυτούς …