Η αβάσταχτη ελαφρότητα του “Poutana Ola” και οι γαλανόλευκες στα σόσιαλ…
Γράφει ο Γιάννης Μπέκος
Κάθισα προχθές στο λιμάνι μ ένα φίλο, να πιω έναν καφέ. Είχα καιρό να τον δω και πιάσαμε την κουβέντα. Μου εξιστορούσε από πρόσφατα ταξίδια του στο εξωτερικό, πόσο πιο εξελιγμένα μηχανήματα έχουν, ακόμη και τα συνεργεία αυτοκινήτων τους, αλλά και γενικότερα, πόσο πιο εύκολη είναι η καθημερινότητα εκεί έξω, με την χρήση των τελευταίων τεχνολογιών και τις δομές που υπάρχουν.
Αναπόφευκτα, η συζήτηση έκανε τον κύκλο της και ήρθε και στα δικά μας. Και οποία έκπληξη φυσικά, σε ερώτηση μου για το πως βλέπει εδώ τα πράγματα και ποια είναι η γνώμη του, έλαβα την πλέον κλασική, εδώ και μια πενταετία απάντηση “Γιάννη, εμένα δεν μου κανε κανένας τίποτα, ούτε βοηθήθηκα πουθενά, τους έχω βαρεθεί όλους, δεν ασχολούμαι πια καθόλου” !! Και μου ανέβηκε ξανά, η πίεση στο κεφάλι.
Δεν ξέρω πως νομίζουμε ότι επιβίωσε αυτό το κράτος μέσα στους αιώνες, πάντως με το “poutana ola” δεν επιβίωσε σίγουρα. Δεν είπαν πουτάνα όλα και δεν με νοιάζει, ούτε οι ήρωες του 21, ούτε του 40. Δεν είπαν “δεν βοηθήθηκα” όλοι αυτοί που πότισαν με ιδρώτα και αίμα τη γαλανόλευκη, που ανεμίζουμε σήμερα στους λογαριασμούς μας στα σόσιαλ. Δεν είπαν δεν με νοιάζει, όσοι προσέφεραν με αυτοθυσία στον τόπο και όσοι συνέβαλαν στην πρόοδο του.
Αυτό που έχουμε πάθει, από το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης και ένθεν, ως πολίτες, αδυνατώ να το συλλάβω και να το κατανοήσω. Ο άκρατος λαϊκισμός και το χάος, που προέβαλε το πολιτικό προσωπικό εξηγείται, με την επιδίωξη τους για αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και τη νομή της εξουσίας. Η υιοθέτηση τους όμως από μεγάλη μερίδα πολιτών που “σήκωσε το σύνθημα ψηλά” είναι ανεξήγητη. Τι πάει να πει δεν με νοιάζει και δεν ασχολούμαι; Και ποιον νοιάζει; ποιος ζει εδώ, ποιος δουλεύει ή ευελπιστεί να δουλέψει εδώ, ποιος μεγαλώνει παιδιά εδώ; εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε;
Πως παροπλίζεται ένας νέος άνθρωπος με το “δεν ψηφίζω κανέναν, ή και ψηφίζω επίτηδες να γίνουν όλα ρημαδιό”; Και τίνος θα μείνει αυτό το ρημαδιό, ποιος θα το κληρονομήσει; Απ αυτό το “ρημαδιό” δεν τρώμε την μια σφαλιάρα πίσω απ την άλλη σήμερα; απ αυτό το ρημαδιό δεν πέφτουμε στα νύχια του κάθε καρεκλοκένταυρου και του κάθε απατεώνα, ακόμη και επιπέδου Σώρρα, που τους βρεθήκαμε μπόσικοι και παρελαύνουν;
Να μην αναρωτιόμαστε λοιπόν, γιατί προχωράει ο υπόλοιπος κόσμος και εξελίσσεται και εμείς τρώμε τις σάρκες μας, με υψωμένα τα λάβαρα του “Πουτάνα όλα” απ τη μια και τους τριακόσιους του Λεωνίδα απ την άλλη. Και ας μετριάσουμε τους χαρακτηρισμούς μας για τους προδότες και τους ανθέλληνες, γιατί αντεθνικότερη στάση απ αυτή που εμείς οι ίδιοι υιοθετήσαμε δεν υπάρχει. Και αφού αποφασίσαμε να τη χάσουμε αυτή τη μάχη εξαρχής, ας απαγγείλουμε όλοι μαζί, τους στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη “Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει”.Η γαλανόλευκη στο Facebook και στο Twitter μας μάρανε..
