Το παράδειγμα του Ντούισμπουργκ και η Ελληνική περίπτωση

Της Άννας Διαμαντοπούλου

Βρίσκομαι για μια συνεργασία στο λιμάνι του Ντούισμπουργκ (duisburg.de) το μεγαλύτερο εσωτερικό λιμάνι του κόσμου. Βρίσκεται στη περιοχή της βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας μια περιοχή η οποία από παγκόσμιο κέντρο του χάλυβα και του άνθρακα, τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 γνώρισε τρομακτική παρακμή, χάνοντας περίπου 200.000 θέσεις εργασίας προσπαθόντας ακόμα και σήμερα να αναδιαρθρώσει το μοντέλο ανάπτυξης του.

Το Ντούισμπουργκ ενώ εξήγαγε άνθρακα και χάλυβα είδε να κλείνουν γύρω του βιομηχανίες και ανθρακωρυχεία. Μόνο η πόλη του Ντούισμπουργκ έχασε 35.000 θέσεις εργασίας μέσα σε 15 χρόνια. Το 1999 ξεκίνησε ένα σχέδιο πλήρους αναδιάρθρωσης. Η γερμανική κυβέρνηση, το κρατίδιο της Ρηνανίας Βεστφαλίας και ο δήμος του Ντούισμπουργκ (με σημαντική ενίσχυση από την ΕΕ) έκλεισαν και …ξανάνοιξαν το λιμάνι.Το λιμάνι ανήκει στο δημόσιο, επελέγη ένας από τους καλύτερους μάνατζερ στο κόσμο ο οποίος έθεσε ως όρο ότι θα επιλέγει το προσωπικό και θα κρίνεται αυτός και όλοι τους κάθε πενταετία, με βάση την επίτευξη στόχων.
Το λιμάνι έγινε ένα από το μεγαλύτερα high tech hotspots στο κόσμο, προσλαμβάνοντας για τις υπηρεσίες του μερικές από τις παγκοσμίως μεγαλύτερες ιδιωτικές εταιρείες.

Σε 17 χρόνια δημιουργήθηκαν 40.000 θέσεις εργασίας, ισοπεδώθηκε και ξαναχτίσθηκε με σύγχρονους όρους μια τεράστια περιοχή, έγινε συνδυασμός μεταφορών με τραίνο και αεροπλάνο και επεκτάθηκε στη Βραζιλία και στο Ντουμπάι δίνοντας τεχνογνωσία, ενώ επιλέχθηκε ως ο τελικός στόχος του «εμπορικού δρόμου» Δύσης – Ανατολής από την Κίνα. Το λιμάνι διακινεί ετησίως 3.500.000 containers με άμεσο στόχο τα 6.000.000. Διερχονται απο αυτο 20.000 πλοία και άλλα 20.000 τραίνα. Εχει 150.000.000 καταναλωτές των υπηρεσιών του και 650.000 μ2 στεγασμενων χώρων. 
Μπαίνοντας στο λιμάνι υπάρχει μία μεγάλη γέφυρα που στο πάνω μέρος υπάρχει η επιγραφή “η γέφυρα της αλληλεγγύης”. Εκεί για 153 ημέρες διαδήλωναν δεκάδες χιλιάδες απολυμένοι ανθρακωρύχοι εργάτες στο χάλυβα και στο λιμάνι. Σήμερα από τη γέφυρα αισθάνεται κανείς μια έκρηξη ανάπτυξης.
Όλες οι κοινωνίες σε όλες τις χώρες ηχούν τις πολύ δύσκολες στιγμές τους. Κυβέρνηση, κόμματα, αυτοδιοίκηση, συνδικάτα και φυσικά επιχειρηματίες, δούλεψαν μαζί και άλλαξαν τα δεδομένα. Στο λιμάνι δημιουργήθηκαν 40.000 θέσεις εργασίας (1.200 στο δημόσιο τομέα). Το λιμάνι έμεινε στα χέρια του γερμανικού λαού κρατώντας την ιδιοκτησία της γης και την τελική απόφαση και δίνοντας προς τον ιδιωτικό τομέα -με όρους και κανόνες και κυρίως αντίληψη του τι σημαίνει παγκόσμιος ανταγωνισμός- όλα όσα μπορεί να κάνει καλύτερα. 
Ας σκεφτούμε όλοι κάνοντας κριτική και αυτοκριτική πως έγινε η διαχείριση των λιμανιών στη χώρα μας, με πόσο δογματισμό και άγνοια των διεθνών εξελίξεων αντιμετωπίσθηκε η πολιτική λιμένων για να φτάσουμε σήμερα να υπαγορεύουν οι Κινέζοι αλλαγές στο νόμο ενώ αυτός έχει κατατεθεί στη Βουλή! Το μεγαλύτερο δράμα είναι ότι ακόμα και με αυτή τη λύση δεν υπάρχει κυβέρνηση να το πάρει στα χέρια της και να το κάνει πόλο παγκόσμιας αναφοράς, πρωτευόντως προς όφελος της Ελλάδας. 
Αντί αυτού, κάτι …μίζεροι τύποι που κλαίνε στη Βουλή, σηκώνουν τις γροθιές σε κλειστά κομματικά γραφεία και έχουν πλήρη άγνοια με ποιους -στο εξωτερικό και στο εσωτερικό- και πως, θα προχωρούσαν στην επιτυχή αναδιάρθρωση του λιμανιού έστω και τώρα…