«Τι συμβαίνει με την Κεντροαριστερά;», του Ευριβιάδη Ελευθεριάδη

Καταρχήν ξεκινώντας να πούμε ότι η ίδια η έκφραση «ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς», τείνει να εξελιχθεί σε μία γραφική πρόταση. Έχει τόσες φορές ειπωθεί που πλέον δεν αποτελεί καμία είδηση και κυρίως δεν απευθύνεται σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Η Κεντροαριστερά είχε σαν βασικό της πολιτικό εκφραστή τα τελευταία 40 χρόνια το ΠΑΣΟΚ. Ένα κόμμα εξουσίας, μέσα στο οποίο συγκρατούνταν πολλές διαφορετικής ιδεολογικής και πολιτικής κατεύθυνσης ομάδες και πρόσωπα. Βασικό συγκολλητικό στοιχείο ήταν τόσο η προοπτική της εξουσίας, όσο και πρόσωπα τα οποία παίζανε καταλυτικό ρόλο μέσα στο κόμμα.
Με την μη γραμμική εξέλιξη των συνεπειών του μνημονίου, αναδύθηκαν δυνάμεις που διαπέρασαν και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας οριζόντια. Δυνάμεις που στην αρχή δειλά δειλά έβαλαν στο στόχαστρο την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Όσο περνούσαν τα χρόνια της ύφεσης, χωρίς αποτέλεσμα και κυρίως προοπτική (διαφορετική συζήτηση για ποιο λόγο απέτυχε στην Ελλάδα η εφαρμογή των μνημονίων), οι λαϊκίστικες αυτές δυνάμεις βρίσκανε έδαφος και μεγάλωναν.
Η ύφεση και τα μνημόνια διέλυσε το ΠΑΣΟΚ, το οποίο πρώτο και μόνο του πήρε τις περισσότερες δύσκολες αποφάσεις, έχοντας όλα τα υπόλοιπα κόμματα ( και της Νέας Δημοκρατίας σε αυτά), να το κατηγορούν μέχρι και για εθνική προδοσία.
Στα χρόνια της ύφεσης λοιπόν, τόσο η Νέα Δημοκρατία όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, κατάφεραν να χρεώσουν στο ΠΑΣΟΚ όλα τα δεινά της μεταπολίτευσης. Δικαίως ή αδίκως είναι μια διαφορετική συζήτηση, σήμερα στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, και ιδιαίτερα στη Νέα γενιά, έχει χρεωθεί στο ΠΑΣΟΚ η χρεωκοπία, η διαφθορά, η διαπλοκή κτλ.
Γιατί κάνω αυτή την αναφορά; Γιατί πολύ απλά η μη εκλογική διαμέλιση του ΠΑΣΟΚ, δεν θα είχε δημιουργήσει καμία ανάγκη για την χιλιοειπωμένη ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Δεν θα είχαν ξεπηδήσει τρία-τέσσερα κόμματα και δεκάδες κινήσεις που φαντάζονται τους εαυτούς τους σαν το μέλλον της προοδευτικής παράταξης και λυτρωτές της ίδιας της χώρας.
Και αυτή είναι κατά τη γνώμη μου και η ουσία του προβλήματος Κεντροαριστερά. Είναι μία κενή διαδικασία, αν απλά πάμε να προσθέσουμε τα υπάρχοντα κομμάτια του παλιού κραταιού αλλά και διαμελισμένου ΠΑΣΟΚ. Στην ουσία μία πρόσθεση κάποιων επιμέρους ποσοστών δεν θα δώσει στην πολιτική και το αναμενόμενο άθροισμα.
Την ανασυγκρότηση αυτή την κρατάνε πίσω τρεις βασικοί λόγοι, όλοι απομεινάρια του κυβερνητισμού που διακατείχε το ΠΑΣΟΚ του 40%.
Οι υπερβολικά πολλοί για τη σημερινή του δυναμική υποψήφιοι αρχηγοί. Πρόσωπα που δύσκολα θα βάλουν πίσω τα εγώ τους για να στρατευθούν σαν απλοί στρατιώτες σε μία μάχη επιβίωσης.
Η πολιτική και ιδεολογική κάποιες φορές διχοτόμηση του χώρου ανάμεσα σε ένα πιο φιλοευρωπαϊκό μέτωπο, το οποίο αναγκαστικά σε φέρνει και σε επαφή και συνεργασία με τη ΝΔ, και σε μία πιο παλαιοκομματικής τύπου αριστερίζουσα προσέγγιση που ξυπνάει αντιδεξιά αντανακλαστικά. Ο χώρος της κεντροαριστεράς μη όντα πλέον πλειοψηφικός, δεν μπορεί να καλύψει πλέον εύκολα αυτές τις διχογνωμίες, που εκφράζονται και δημόσια και σε έντονο βαθμό.
Ο κυβερνητισμός και η αλαζονεία και σήμερα ακόμη και των μεσαίων στελεχών, που ζυμώθηκαν πολιτικά μέσα από ένα κόμμα πλειοψηφίας. Είναι η λογική της απόλυτης αυθεντίας, που τους απομακρύνει από την προοπτική της σύγκλισης και της συνεργασίας.
Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν προχωράει η ανασυγκρότηση, μέσα από επιτροπές και ξανά επιτροπές. Και μέσω ατόμων που ξαναλέω δικαίως ή αδίκως, έχουν στιγματιστεί από την πλειοψηφία της κοινωνίας.
Και αν προσθέσουμε σε όλα τα παραπάνω και τα παιχνίδια εξουσίας των κομμάτων του χώρου, των στελεχών που θέλουν να γίνουν επικεφαλής, αλλά και των στελεχών που απαρτίζουν τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς και δεν θέλουν να χάσουν την πίτα εξουσίας που έχουν, θα δούμε γιατί κινείται με τόσο αργούς ρυθμούς, αλλά και γιατί δεν συμβολίζει κάτι για την κοινωνία.
Λύση θα ήταν μία κίνηση από άτομα που έχουν μία αναγνωρισιμότητα, τα οποία όμως δεν έχουν διαχειριστεί κυβερνητική εξουσία για να τους χρεωθεί κάτι και τα οποία θα μπορούσαν να δώσουν ένα κίνητρο στα απλά στελέχη του χώρου. Πράγμα δύσκολο έως ακατόρθωτο. Οπότε θα απομένει να δούμε στις προσεχείς εκλογές αν η δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει και δύο με τρεις μονάδες στα κόμματα του χώρου.