ΑΠΟΨΕΙΣ

Τι δεν κατανοεί ο κοινωνικός ιδεότυπος “Μπογδάνος”

Η πολυδιάστατη συνεύρεση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας ανεξάρτητα από το εξωτερικό περίβλημα της καθημερινής κυβερνητικής διαχείρισης που στις αστικές δημοκρατίες εναλλάσσεται διαμέσου της κοινοβουλευτικής οδού, έχει μνήμη, ιστορία και ρίζες που εκτείνονται στα πυρηνικά ερείσματα του πλέγματος εξουσίας.

γράφει ο Χρήστος Μιάμης για το Npress.gr

Το υπαλληλικό προσωπικό που κατά καιρούς αναλαμβάνει τον ρόλο να “μεταλαμπαδεύσει” στην κοινή γνώμη τα κελεύσματα του ηγεμονικού πολιτικού και οικονομικού αφηγήματος, δεν είναι παρά κατώτατο υπαλληλικό προσωπικό που φέρει εις πέρας μια συγκεκριμένη επιταγή , για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Ωστόσο οι “φιλίες και οι έχθρες” στην αστική δημοκρατία διαφοροποιούνται με ρυθμούς φρενήρεις, ακριβώς για αυτό το υπαλληλικό προσωπικό πρέπει να διαθέτει την ευστροφία της προσαρμογής, σε ένα πολιτικό περιβάλλον που μεταβάλλεται συνεχώς, έστω και αν αυτό δεν είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού.

Σε αντίθετη περίπτωση μετατρέπεται σε αναλώσιμο υλικό, προσιδιάζοντας προς τον χαρακτήρα των ειδήσεων και των απόψεων που είχε εκπαιδευτεί να μεταφέρει, θεωρώντας λανθασμένα, πως επρόκειτο για θέσφατα. Δεν υφίσταται καμία ηθική επιταγή και κανένας ηθικός λόγος που να επιτάσσει την πρόσληψη ή την απόλυση οποιουδήποτε σε μια επιχείρηση της ελεύθερης αγοράς. Μια τέτοια θεώρηση δεν είναι παρά πρωτόγονη θεολογία που ανήκει στα μουσεία των πρωτοχριστιανικών χρόνων. Οι άνθρωποι στις επιχειρήσεις και ειδικά στα ΜΜΕ απολύονται όταν δεν κάνουν την δουλειά για την οποία προσλήφθηκαν, ή όταν δεν κατανοούν ότι η γραμμή πλεύσης αλλάζει όταν οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες το επιβάλλουν.

Τα κροκοδείλια δάκρυα περί αντιδημοκρατικών μεθόδων ή ακόμη περισσότερο περί φίμωσης της ελευθεροτυπίας και της ελεύθερης γνώμης, μόνο ως ανέκδοτο μπορούν να ακουστούν, όταν είναι γνωστό πως σε διεθνικό και εθνικό επίπεδο η ελευθερία της γνώμης, δεν μπορεί να συγκρούεται με τα δοθέντα- εκ της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας-  απαράβατα αλλά και ταυτόχρονα ευμετάβλητα όρια. Οι διαφοροποιήσεις που κατά καιρούς παρατηρούνται δεν είναι παρά η εξωτερίκευση του υπόγειου πόλεμου συμφερόντων που διενεργείται σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδό, λαμβάνοντας την μορφή της επίπλαστης εκφοράς μιας διαφορετικής δημοσιογραφικής προσέγγισης, στους δέκτες των πολιτών. Πρόκειται για οφθαλμαπάτη.

Τις εν λόγω επισημάνσεις τις γνωρίζει κάθε πρωτοετής φοιτητής , σε κάθε σχολή δημοσιογραφίας, σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Το δίδαγμα για το κάθε υπάλληλο που αναλαμβάνει τον ρόλο της “ενημέρωσης της κοινωνίας” είναι να αποφεύγει να ταυτίζεται με το μήνυμα που κάθε  φορά εκφέρει, γιατί τα μηνύματα, οι ανάγκες και οι αγγελιοφόροι στην πολιτική αλλάζουν, όμως η σκουριά του στίγματος είναι ανεξίτηλη.

 

 

Related Articles

Αφήστε μια απάντηση

Back to top button