Όργουελ, Κάφκα, Ηριάννα…
Απόρροια της εξέλιξης των θεσμών της αστικής δημοκρατίας είναι η διάκριση των εξουσιών, κάτι που σημαίνει ότι η δικαιοσύνη στα πλαίσια αυτής της εξέλιξης, οφείλει να κρίνει, να αξιολογεί και να αποφασίζει, ανεπηρέαστη από τα κελεύσματα και τις επιταγές της εκτελεστικής εξουσίας ή άλλων παραγόντων που επιθυμούν να στρέψουν τις όποιες αποφάσεις των δικαστών λειτουργών προς όφελός τους.
Γράφει ο Χρήστος Μιάμης για το Npress.gr
Αυτό ο ορισμός για την δικαστική εξουσία θα είχε αξία, αν αναφερόμασταν σε μια ιδανική πολιτεία, με ιδανικούς θεσμούς και ιδανικές συνθήκες ζωής. Από την στιγμή ωστόσο, που το ιδανικό δεν μπορεί να οριστεί δεν μπορεί να οριστεί και το μοντέλο δικαιοσύνης που του αντιστοιχεί. Ακριβώς για αυτό, σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου η δικαστική εξουσία σιώπησε εκκωφαντικά κατά την περίοδο της χούντας –εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- και οι δικαστικοί λειτουργοί γέμιζαν αμφιθέατρα για να ακούσουν τις ασυναρτησίες του χουντικού Παπαδόπουλου, ενώ κοιτούσαν αντίθετα από την κατεύθυνση των κολαστηρίων της Μπουμπουλίνας και θεωρούσαν ότι η Μακρόνησος ήταν τόπος διακοπών, τεκμαίρεται πως οι αποφάσεις τους τότε, αλλά και διαχρονικά, πάσχουν αρκετά… στο επίπεδο της αμεροληψίας.
Οπωσδήποτε η δίκη των πολιτικών φρονημάτων , που αποτέλεσε το αγαπημένο πεδίο «άσκησης δικαιοσύνης» του μετεμφυλιακού κράτους, φαίνεται πως συνεχίζει να έχει ακόμη νοσταλγούς. Το αποδεικνύει περίτρανα η υπόθεση της Ηριάννας που χωρίς κανένα στοιχείο καταδικάστηκε σε πολυετή κάθειρξη , πληρώνοντας ουσιαστικά τις επιλογές της στο πεδίο των κοινωνικών συναναστροφών . Και κάπως έτσι καταρρέει ο μύθος της ελευθερίας του ατόμου, καθώς μάλλον η ελευθερία έγκειται, στο να συναναστρέφεται κανείς πρόσωπα που εγκρίνει η δικαστική εξουσία.
Κάποτε το «1984» του Όργουελ φάνταζε μια μυθική και ακραία κατασκευή, όπως ακριβώς στην καφκική εκδοχή της «Δίκης» η απομάγευση της περιβόητης αμεροληψίας της δικαιοσύνης, έμοιαζε ένας εφιάλτης που δεν ανήκε στην πραγματική ζωή. Το κράτος του Όργουελ σε αγαστή σύμπνοια με το καφκικό πρότυπο «δικαιοσύνης» συμπυκνώνεται στην υπόθεση της Ηριάννας με τον πιο εύγλωττο και τραγικό τρόπο.
Δεν χρειάζονται αποδείξεις , δεν χρειάζονται στοιχεία. Η μόνη προϋπόθεση είναι ο κατηγορούμενος να μην μοιάζει στους δικαστές του. Να είναι ανοίκειος, διαφορετικός, ακανόνιστος, μια εξαιρετική περίπτωση που πρέπει να θαφτεί κάτω από τα απορρίμματα της αφόρητης κανονικότητας.
Η μακρά αλυσίδα της ατομικιστικής ομοιομορφίας, που την διαταράσσει μόνο εξωτερικά το διαφορετικό περιτύλιγμα, δεν πρέπει να σπάσει. Η Ηριάννα είναι φυλακή, η δικαιοσύνη μίλησε, το κράτος δικαίου θριάμβευσε…
